Υποθέτω πως οι διακηρύξεις των παραδοσιακών κομμάτων της ελληνικής
Αριστεράς απευθύνονται εκτός από το εσωτερικό των κομμάτων τους και στην
κοινωνία που πρέπει να τις ακούσει και να δημιουργήσει το περίφημο μέτωπο
ανυπακοής, ανατροπής, ριζοσπαστισμού και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί
κανείς.

Αν όμως μπορούμε να εξάγουμε κάποια συμπεράσματα από την εκλογική
συμπεριφορά των λαών της Ευρώπης, μέρος των οποίων αμφιβάλλω ζωηρά για το
κατά πόσο θέλουν να συνεχίσουμε να είμαστε και εμείς, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, αυτά
είναι ότι σε όλες αυτές τις χώρες, όπου στήνονται κάλπες επελαύνει η Δεξιά.
Ούτε τα κινήματα των αγανακτισμένων ούτε των επαναστατημένων ούτε των
εναλλακτικών ιδεολογικών προσεγγίσεων ως προς τη δημιουργία αριστερών
μετώπων εξουσίας, δεν φαίνεται να συγκινούν τους ευρωπαϊκούς λαούς οι
οποίοι εν μέσω βαθιάς οικονομικής κρίσης, ο ένας μετά τον άλλον, παραδίδει
την εξουσία σε λαϊκά, συντηρητικά και χριστιανοδημοκρατικά κόμματα.
Τελευταίο παράδειγμα η Ισπανία, όπου παρά το ευρύτατο κίνημα των
αγανακτισμένων, καθώς εκεί υπήρξε η μήτρα τους, τα κόμματα που υποστηρίζει
ο κ. Τσίπρας και η κ. Παπαρήγα έλαβαν το εξαιρετικά ψηλό ποσοστό του 6,9%.

Προηγήθηκε η Πορτογαλία, η Σλοβενία, η Πολωνία, η Μεγάλη Βρετανία και
γενικότερα οι 24 από τις 27 κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι
συντηρητικές. Μόνη πρόσφατη εξαίρεση η Δανία όπου και εκεί όμως χρειάσθηκε
να περάσουν δέκα συναπτά χρόνια συντηρητικών συμμαχικών σχημάτων μέχρις
ότου καταγραφεί μια πολιτική ανατροπή. Μέχρι και η κ. Μέρκελ που έως
πρόσφατα θεωρούνταν τελειωμένη από τις δημοσκοπήσεις στη Γερμανία, φαίνεται
να ανακάμπτει αφού οι Γερμανοί θεωρούν ότι με τον καλύτερο τρόπο
διαχειρίζεται τα συμφέροντά τους έναντι των απείθαρχων <<φαύλων>> λαών της
ευρωπαϊκής περιφέρειας. Και για να μην μείνουμε μόνο στους 27 της ΕΕ, ακόμα
και όλα τα Βαλκανικά κράτη από την FYROM μέχρι την Σλοβενία, την Κροατία,
το Μαυροβούνιο, την Σερβία αλλά και την Αλβανία καθώς επίσης και την
γειτονική Τουρκία, όλες οι χώρες έχουν συντηρητικές κυβερνήσεις. Τι
συμβαίνει άραγε με τους λαούς αυτούς; Δεν αντιλαμβάνονται τα προτάγματα των
καιρών και την ανάγκη ριζοσπαστικοποίησης των μαζών έτσι ώστε να είναι και
σε εκείνους εύληπτα τα μηνύματα των κ.κ. Αλαβάνου, Λαφαζάνη και Χαλβατζή;

Παρακολουθώ την απίστευτη επιπολαιότητα με την οποία οι εγχώριοι αριστεροί
– κατ’ απονομήν βέβαια πάντοτε ο τίτλος- σπεύδουν να εκφράσουν τις
βεβαιότητές τους για την κρίση του καπιταλισμού και για την επικείμενη
πτώση του υπό το βάρος της λαϊκής αντεπίθεσης. Υπάρχει βέβαια και η άλλη
εξήγηση, ότι δεν φταίει για όλα μόνο ο καπιταλισμός αλλά και η <<φαιά
σοσιαλδημοκρατία>> που συμπορεύεται με την αντίδραση, με τα ξένα κέντρα, που
υποτάσσεται στην ασυδοσία των αγορών και που δεν ανακαλύπτει εναλλακτικούς
τρόπους προοδευτικής διακυβέρνησης.

Η πιο ωραία μέθοδος τελικά για να μην επικοινωνείς με την πραγματικότητα ή
να δημιουργείς τη δική σου πραγματικότητα μέσα στην οποία ζεις, κινείσαι
και αναπαράγεσαι είναι ο αυτισμός. Για παράδειγμα ο κ. Χαλβατζής
επιχειρηματολογούσε προχθές το βράδυ σε τηλεοπτικό κανάλι ότι τα 8 δις της
πέμπτης δόσης δεν τα χρειαζόμαστε καθώς με αυτά θα ξεπληρώσουμε μόνο τους
δανειστές μας. Όταν τον ανέφεραν ότι αν δεν ξεπληρώσουμε τους δανειστές
μας, αυτό θα σημάνει άτακτη χρεοκοπία, εκείνος απάντησε <<δεν πειράζει,
γιατί ο λαός δεν χρωστάει σε κανένα>>.

Από την άλλη πλευρά στον ΣΥΡΙΖΑ εγείρεται τελευταία όλο και πιο θερμά το
ερώτημα <<γιατί να παραμείνουμε στην ευρωζώνη υποβαλλόμενοι σε θυσίες που
δημιουργούν συνθήκες ασφυξίας στο λαό, αφού η Ευρωζώνη ενδέχεται να
διαλυθεί;>>. Και αφού πρόκειται να διαλυθεί, λοιπόν η ευρωζώνη, η
Κουμουνδούρου βρήκε την απάντηση στην κρίση τους και στην κρίση μας <<γιατί
να τους πληρώνουμε και από πάνω, ας διαλυθούν μια ώρα αρχύτερα για να
γλυτώσουμε>>.

Για να επιστρέψουμε στην αρχική μας διαπίστωση που αφορούσε στην επέλαση
των κεντροδεξιών κομμάτων σε ολόκληρη την Ευρώπη, θα είχαν νόημα όλα αυτά
που εκπέμπονται σήμερα ως αντιλήψεις από τα παραδοσιακά κόμματα της
ελληνικής αριστεράς εάν είχαν ένα ιδεολογικό και πολιτικό βάθος που θα
δημιουργούσε στις τάξεις της ελληνικής κοινωνίας μια πλειοψηφική δυναμική
με προοπτική κατάληψης και διαχείρισης της εξουσίας στο όνομα μιας
εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης. Θα ήταν αποδεκτή αυτή η εξέλιξη ως μια
σοβαρή ένσταση των ελλήνων ψηφοφόρων στο υφιστάμενο κοινωνικό μοντέλο που
κυριαρχεί στον κόσμο σήμερα, έστω και αν παρέπεμπε σε μια ελληνική
ιδιοτυπία που είχε να κάνει με μια συμμαχική εξουσία κομμουνιστών και άλλων
αριστερών και κατά μείζονα λόγο αντιευρωπαϊκών δυνάμεων. Όμως, και στην
περίπτωση της Ελλάδας, με τις τόσες ιδιομορφίες σε ό,τι αφορά την κοινωνική
και πολιτική συγκρότηση του εκλογικού της σώματος, δεν φαίνεται να
δημιουργείται μια πλειοψηφική δυναμική στη βάση του πληθυσμού που να
αποδέχεται αυτού του είδους τις ριζοσπαστικές διαπιστώσεις. Μπορεί τα
ποσοστά να είναι μεγαλύτερα από ό,τι στο παρελθόν αλλά δεν παύουν να είναι
ποσοστά που σε συνθήκες εκλογών θα αθροίσουν για μια ακόμη φορά τις
παραδοσιακές δυνάμεις των αριστερών κομμάτων με τη προσθήκη τινών
αγανακτισμένων και δυσαρεστημένων με το ΠΑΣΟΚ και τη σοσιαλδημοκρατία.

Στην Ευρώπη σε όλα τα χρόνια της μεταπολεμικής περιόδου δημιουργήθηκαν
συνθήκες συμμαχικών κυβερνητικών σχημάτων από τις πολιτικές οικογένειες των
χριστιανοδημοκρατών και των συμμάχων τους και των σοσιαλδημοκρατών και των
δικών τους συμμάχων αντίστοιχα. Υπήρξε επί της ουσίας ένας διπολισμός, ενώ
στην Ελλάδα μετά το 1977 ζήσαμε έναν δικομματισμό που τοποθέτησε στο
πολιτικό περιθώριο τις δυνάμεις της Αριστεράς και της άκρας Δεξιάς.
Υπενθυμίζω το ακροδεξιό εγχείρημα της Εθνικής Παράταξης του 1977 και φυσικά
αυτό του ΛΑΟΣ μετά το 2000.

Η συμμετοχή σε συμμαχικές κυβερνήσεις για τα κόμματα ακόμα και της
κομμουνιστικής Αριστεράς, έπαψε να είναι ταμπού σε συνθήκες ακραίας
κοινωνικής πόλωσης και κυριαρχίας του Ψυχρού Πολέμου στη γηραιά ήπειρο μετά
το 1945. Ο ηγέτης του ευρω-κομμουνιστικού κινήματος Ενρίκο Μπερλιγκουέρ
στην Ιταλία ήταν έτοιμος να εισέλθει στην κυβέρνηση των χριστιανοδημοκρατών
υπό τον Άλντο Μόρο στο πλαίσιο ενός ιστορικού συμβιβασμού το 1978, λίγες
ώρες μόλις πριν απαχθεί και δολοφονηθεί ο τελευταίος από τις Ερυθρές
Ταξιαρχίες. Ο Ζωρζ Μαρσαί και το ιστορικό Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα
συμμετείχαν στην πρώτη σοσιαλιστική κυβέρνηση του Φρανσουά Μιτεράν στην
Γαλλία το 1981 με πρωθυπουργό τον Πιέρ Μωρουά. Η Κομμουνιστική Επανίδρυση
συμμετείχε στην κυβέρνηση Πρόντι στην Ιταλία το 1996, όπως και το σύνολο
σχεδόν της <<πληθυντικής>> γαλλικής Αριστεράς στην κυβέρνηση Λιονέλ Ζοσπέν το
1997. Οι Γερμανοί Πράσινοι του Γιόσκα Φίσερ συγκρότησαν μαζί με τον
καγκελάριο Σρέντερ την πρώτη μετά 17 χρόνων κυριαρχίας των
χριστιανοδημοκρατών συμμαχική κεντροαριστερή κυβέρνηση στην Γερμανία από το
1998 έως το 2005.

Όλοι οι παραπάνω για την ελληνική Αριστερά δεν είναι τίποτα περισσότερο από
παρακολουθήματα του συστήματος, που εγκατέλειψαν τον πρότερο επαναστατισμό
τους, υποτασσόμενοι στη γοητεία της διαχείρισης μιας αντιδραστικής και εκ
προοιμίου αντιλαϊκής εξουσίας. Η ανάλυση είναι γνωστή όσο και απλοϊκή.
Συμμετείχαν σε <<βρώμικους πολέμους>>, πήραν μέτρα κατά των λαών τους,
εγκλημάτησαν εις βάρος της κομματικής τους ορθοδοξίας, φερόμενοι με τρόπο
οπορτουνιστικό.

Αυτό που βιώνουμε σήμερα ως αντίληψη για τη διακυβέρνηση της
κοινοβουλευτικής Αριστεράς στην Ελλάδα, έχει τις ρίζες του στο 1986. Τότε,
έλαβε χώρα η ιστορική στροφή της γραμμής του ΚΚΕ που αποφάσισε να
συμμαχήσει με τους δεξιούς δημάρχους στον δεύτερο γύρο των δημοτικών
εκλογών σε Αθήνα, Πειραιά και Θεσσαλονίκη για να τιμωρήσει την <<δεξιά
στροφή>> του ΠΑΣΟΚ, ενώ τρία χρόνια αργότερα επιχείρησε να το διαλύσει
πλήρως με τη γνωστή επαίσχυντη συμμετοχή στην κυβέρνηση Τζανετάκη. Τότε
επικαιροποιήθηκε η λογική του <<Τι Παπάγος τι Πλαστήρας>>, έκτοτε η γραμμή
παρέμεινε σχεδόν ίδια και αναλλοίωτη.

Με δεδομένο το γεγονός ότι η αποτυχία των μονοκομματικών κυβερνήσεων στην
Ελλάδα και η συνακόλουθη κατάρρευση του μοντέλου της μεταπολίτευσης οδηγεί
την χώρα σε συμμαχικά κυβερνητικά σχήματα, ο επαναπροσδιορισμός του
κομματικού συστήματος επιβάλλει την δημιουργία συγγενικών ιδεολογικών και
πολιτικών σχηματισμών που θα κληθούν να ασκήσουν διακυβέρνηση.

Η Ελλάδα της βαθιάς κοινωνικής, οικονομικής και πολιτισμικής κρίσης θα
πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει και μάλιστα να δημιουργήσει όρους και
προϋποθέσεις για να βγει σύντομα απ΄ αυτήν. Δυστυχώς, η επόμενη κυβέρνηση
που διακρίνεται στο βάθος του ορίζοντα μπορεί και να είναι μια κυβέρνηση
κεντροδεξιάς καθώς το μπόνους των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα από τον
υφιστάμενο εκλογικό νόμο δεν δίνει περιθώρια και για πολλές άλλου είδους
εναλλακτικές προσεγγίσεις.

Επειδή, όμως και αυτή η κυβέρνηση θα έχει μεγάλες πιθανότητας να αποδειχθεί
εξαιρετικά βραχύβια, όπως η τελευταία αυτοδύναμη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η
μεθεπόμενη κυβέρνηση οφείλει, μπορεί και πρέπει να είναι συμμαχική,
κεντροαριστερή και προοδευτική. Και για την εξέλιξη αυτή οφείλουν να
δουλέψουν πολύ σοβαρά οι δυνάμεις της εκκοσμικευμένης ελληνικής
προοδευτικής σκέψης που ομνύουν πίστη στην αστική κοινοβουλευτική
δημοκρατία και τους θεσμούς της και δεν παραπέμπουν την λύση των
προβλημάτων του λαού στους επουράνιους κόσμους του υπαρκτού σοσιαλισμού.