H πρώτη αληθινά µεγάλη κίνηση της κυβέρνησης Σαµαρά ήταν το άνοιγµα µε τον «τσαµπουκά» (αλλά και τον νόµο του κράτους) της Χαλυβουργίας, που κλείνανε σώνει και καλά οι εργατοπατέρες.

Αν είχε κάνει κάτι και για την Ακρόπολη… (Δεν θα ‘πρεπε να ’χουν µετατάξει όλους τους ζεστοφοβικούς υπαλλήλους που ’κλεισαν τον Παρθενώνα; Κάτι απλό, µεστό, δυναµικό. Και, ει δυνατόν, στη δροσερή Κνωσό). Κι αν διασφαλίσει ότι από εδώ και πέρα όποια συντεχνία πάει να κλείσει παράνοµα οτιδήποτε (δρόµους, λιµάνια, εργοστάσια) θα κάνει καλοκαίρι στον Κορυδαλλό, θα στείλει το πιο σοβαρό µήνυµα στο εξωτερικό: ότι η Ελλάδα θέλει και µπορεί να σωθεί. Οτι δεν στριφογυρνά γύρω απ’ τον εαυτό της.

Το «γύρω-γύρω όλοι και στη µέση ο Μανόλης», ένα από τα πιο αθώα παιδικά παιχνίδια, ή το άλλο, το… ισοδύναµο στο λούνα παρκ, όπου τα µικρά κάθονται σε έναν περιστρεφόµενο καγκελωτό µύλο, δεν είναι πάντα ανώδυνο και ευχάριστο. Ετσι και ο «γύρος» πάρει ταχύτητα και κάποιο παιδάκι πάει να κατέβει, ή να ανέβει, µπορεί να βρεθεί από κάτω και να γίνει µύλος. Κατά τα άλλα, όµως, είναι µια χαρά τζάµπα διασκέδαση για τα παιδιά, που, αν το καλοσκεφτείς, απλά κάααθονται κι ο κόσµος στριφογυρίζει γύρω τους. Σε κάνει να νοµίζεις ότι είσαι το επίκεντρο και ότι όλα γυρίζουν για πάρτη σου και τα ρυθµίζεις εσύ. Οπως φαίνεται να συµβαίνει και στην κυβέρνηση συνεργασίας: γύρω-γύρω όλοι και στη µέση ο πολίτης! Και τι είχαν πετύχει µ’ αυτό; Να συµφωνήσουν ότι δεν θα απολυθεί κανένας δηµόσιος υπάλληλος! Μπράβο, αλλά αυτά τα ’λεγε κι ο Ρέππας. Αντε ψάξ’ τον πού βρίσκεται τώρα.

Δεν υποτιµά κανείς τις αφόρητες πιέσεις και την απίστευτη έλλειψη κατανόησης από το εξωτερικό, ούτε τις δυσκολίες, την κόπωση και την αυτοκαταστροφική αβεβαιότητα που κυριαρχούν στο εσωτερικό. Οµως αυτή η κυβέρνηση δεν έχει αντικειµενικά τη δυνατότητα να κάτσει να… περιµένει, ούτε να ικανοποιείται µε το ότι… συµφωνεί µεταξύ της, και ο Κουβέλης είναι ευχαριστηµένος µε τον Βενιζέλο και ο Βενιζέλος µε τον Σαµαρά. Ολα θα ήταν υπέροχα και ιδανικά αν δεν υπολογίζαµε χωρίς τον ξενοδόχο, ή µάλλον τον πανγερµανικό τουρ οπερέιτορ που παίρνει όλα τα ευρωπαϊκά «µαγαζιά» του Νότου κοψοχρονιά. Για για… Αρα το ζητούµενο από τη νέα κυβέρνηση δεν είναι το… µίνιµουµ στο οποίο συµφωνεί µεταξύ της, αλλά το µάξιµουµ που µπορεί να πετύχει παλεύοντας µε τις εµφύλιες διαφωνίες. Οι συγχωνεύσεις που συζητούνται είναι µια καλή αρχή αν υλοποιηθούν. Αλλά όχι αρκετή.

Δεν θέλω να πιστεύω ότι την ώρα που η ανεργία έχει φτάσει στο 22,5%, οι απολύσεις στον ιδιωτικό τοµέα και το κλείσιµο επιχειρήσεων πάνε σύννεφο, τα τρία κυβερνητικά κόµµατα «νοιάζονται» ακόµη µόνο για τους δηµοσίους υπαλλήλους… τρόπος του λέγειν… Διότι κι αυτούς, άµα τους ταράζουν στις µειώσεις µισθών και στον αφανισµό κάθε κονδυλίου σε σηµείο που κι αυτοί που θέλουν να µην µπορούν να δουλέψουν, ελλείψει υλικού, τι νοµίζουν ότι πετυχαίνουν; Οι δηµόσιοι υπάλληλοι θα εξαθλιώνονται όλο και πιο πολύ και θα είναι όµηροι στο έλεος κάθε πολιτικού ή… πολίτη που θα θελήσει να τους δελεάσει. Το κράτος από απλώς παράλυτο θα γίνει «φυτό». Και στο τέλος η Ε.Ε. και πάλι δεν θα είναι ευχαριστηµένη, γιατί δεν µπορεί σε όλο τον άλλο χειµαζόµενο Νότο να κάνουν απολύσεις στο Δηµόσιο κι εµείς να είµαστε οι µόνοι κοινωνικά ευαίσθητοι! Αναζητώντας το ισοδύναµο καταλήγουµε στο αδύνατο.

Εκεί οδηγεί ο φαύλος κύκλος της νέας «καραµέλας» υπεκφυγής, που λέει ότι σε οτιδήποτε «ενοχλεί» και «πονάει» µπορούµε τάχα και θεωρητικά να βρούµε κάτι «ισοδύναµο» µε το οποίο δεν θα πάθει κανείς τίποτα. Για να µη διώξουµε υπαλλήλους, βρέθηκε το ισοδύναµο να κλείσουν οι οργανισµοί. Επειδή, όµως, δεν κλείνουν και τόσο εύκολα, βρέθηκε το «ισοδύναµο» να τους πουλήσουµε. Ελα, όµως, που δεν πωλούνται µε όλους τους εργαζοµένους µαζί, γιατί δεν είναι κορόιδο ο όποιος αγοραστής να τα βάλει αυτός µε τα συνδικάτα, όταν ολόκληρη κυβέρνηση δεν µπορεί να κρατήσει ανοιχτή ούτε την Ακρόπολη.

Κι αφού «κολλάνε» και οι πωλήσεις κρατικών οργανισµών, βρέθηκε το ισοδύναµο να κατακερµατιστούν (π.χ. Αγροτική) και να πάει το ένα εδώ, το άλλο εκεί, να τα κρύψουµε όλα κάτω από το χαλί για να µην τα δει η Τρόικα. Απ’ την άλλη, όποιος δει ντάλα καλοκαίρι τόσα πολλά χαλιά στρωµένα, δεν µπορεί, θα υποπτευθεί ότι κάτι κρύβεται από κάτω.

Ο ίδιος ο Σαµαράς άλλωστε το έχει πει, ότι εντός του Αυγούστου και του Σεπτεµβρίου θα κριθούν τα πάντα. Ο ίδιος ο Βενιζέλος τονίζει ότι αν δεν βγει το πρόγραµµα -που «δεν βγαίνει», όπως λέει- θα βρεθούµε προ εκρηκτικού αδιεξόδου. Ο ίδιος ο Κουβέλης δηλώνει ότι δεν έχει εκλείψει ο κίνδυνος της χρεοκοπίας. Αφού τα βρήκαµε στα λόγια, να δούµε άµεσα και τα έργα. Ας αναζητήσουν το αδύνατο κι όχι το ισοδύναµο! Δεν φτάνει.