ούμε πολύ συχνά και κυρίως από στόματα των πολιτικών που επί δεκαετίες κυβερνούν (!!!) αυτό τον τόπο αλλά και άλλων «ειδικών», να χαρακτηρίζουν τον Ελληνικό τουρισμό ως «βαριά βιομηχανία μας», «τρένο ανάπτυξης» και άλλες ευφάνταστες και βαρύγδουπες φράσεις. Η αλήθεια όμως είναι ότι η πορεία των τελευταίων 50 χρόνων μ αυτό το «τρένο ανάπτυξης» και μ αυτούς που μας κυβέρνησαν, έφερε στον τόπο 2,5 εκατομμύρια ανέργους, κυρίως νέους, τη χώρα με χρέος 180% του ΑΕΠ και τη γη μας στο ΤΑΙΠΕΔ για το τελικό ξεπούλημα σε ξένα κεφάλαια.
Παλιότερα ακουγόταν κάποια φράση από μια άλλη σκοπιά, «να μη γίνουμε οι σερβιτόροι της Ευρώπης»! Δυστυχώς γίναμε και μάλιστα είμαστε ευτυχείς όταν τα παιδιά μας βρίσκουν κάποια δουλειά σερβιτόρου ακόμη και ανασφάλιστη.

Αυτή είναι σήμερα η «τουριστική Ελλάδα ως τρένο ανάπτυξης» και θα γίνει ακόμη χειρότερη, με μαθηματική ακρίβεια. Το καφενεδάκι της Αμοργού, το ταβερνάκι των Λειψών δεν θα υπάρχουν σε λίγο, ούτε τα λιτά όμορφα δωματιάκια, τα μικρομάγαζα μέσα στις Χώρες των νησιών και στα ορεινά χωριά που μας φιλοξενούσαν στις διακοπές μας μαγεύοντας γενιές και γενιές Ελλήνων και μη! Θα αναγκαστούν οι ντόπιοι που τόσα χρόνια με μεράκι τα διατηρούν μέχρι σήμερα, να τα κλείσουν. Τη θέση τους φυσικά θα πάρουν οι τεράστιες και απρόσωπες τουριστικές επιχειρήσεις, με ξενοδοχεία 5άστερα, πάνω στο κύμα και μέσα στα Εθνικά Πάρκα, με εστιατόρια εξωτικά, μπαρ μέσα στη θάλασσα, πάνω στα βράχια κλπ. και που φυσικά ότι κερδίζουν θα είναι για τους ίδιους και τα αφεντικά τους, χωρίς κανένα όφελος γι αυτό το δύσμοιρο τόπο.

Δεν μπορεί να υπάρχει Έλληνας που θα βάλει στο μυαλό του αυτή την εικόνα και στην καλύτερη περίπτωση δεν θα μελαγχολήσει.
Ο τόπος μας, η Ξάνθη δεν έχει πληγεί ακόμη από αυτού του είδους την άρρωστη τουριστική ανάπτυξη, παρά τις πολλές και πολυδάπανες προσπάθειες που έγιναν στο παρελθόν προκειμένου να γίνουμε κι εμείς ένας «τουριστικός παράδεισος» και δυστυχώς ακόμη και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι κοντόφθαλμοι, καιροσκόποι και κερδοσκόποι που θα το ήθελαν πολύ.

Ας δούμε όμως κάποιες άλλες εικόνες, μιας διαφορετικής πορείας για το μέλλον της Ξάνθης και των νέων μας. Να δούμε τον τόπο μας να παίρνει τον δρόμο μιας άλλης ανάπτυξης, με προοπτική, μέλλον και διάρκεια. Με τους νέους μας να μένουν στον τόπο τους, να έχουν τη γη τους, αυτή που κληρονόμησαν από τους παππούδες τους, να δημιουργούν, να προκόβουν, να έχουν υψηλό επίπεδο ζωής, να είναι περήφανοι για τον τόπο που θα ζουν και να μην είναι φτηνά εργατικά χέρια στους σύγχρονους ντόπιους μεγαλοτσιφλικάδες ή στους ξένους «επενδυτές» δηλαδή στα κοράκια που περιμένουν ακόμη μεγαλύτερη κατάντια της Ελλάδας προκειμένου να αρπάξουν ότι πολύτιμο μας έχει απομείνει. Η ανάπτυξη θα προέλθει με τη γη δικιά μας, με τις δικές μας μικρές κτηνοτροφικές μονάδες, με τους δικούς μας αγροτικούς, κτηνοτροφικούς, υλοτομικούς, αλιευτικούς, μεταποιητικούς συνεταιρισμούς.
Έχει σημαντικά πλεονεκτήματα ο Νομός μας. Είναι αρμονικός, πλούσιος από τη φύση του, έχει βουνά, δάση, κάμπο εύφορο, νερά πολλά και όλα αυτά γεμάτα ζωή. Δηλαδή έχει πλούτο.

Σαν Ξανθιώτη, δεν με ενδιαφέρει ο τόπος μου να γίνει ένας «τουριστικός παράδεισος», με άλλα λόγια ένας παράδεισος κερδοσκοπίας ιδιωτικών συμφερόντων εις βάρος του περιβάλλοντος, των παραδόσεων και των τοπικών κοινωνιών.

Θέλω ο Νομός μου και ιδιαίτερα τα ορεινά χωριά, γιατί αυτά κυρίως αδειάζουν από ανθρώπους, να είναι ζωντανά 365 ημέρες το χρόνο. Δεν θέλω να ζω σε έναν τόπο 52 Σαββατοκύριακων και έρημο τις υπόλοιπες εργάσιμες ημέρες. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι τόποι στην Ελλάδα, “παραδοσιακοί οικισμοί”, χωριά όμορφα, πανέμορφο φυσικό περιβάλλον, όπως ο παλιός Άγιος Αθανάσιος, τα Ζαγοροχώρια, το Μέτσοβο, τα χωριά της λίμνης Πλαστήρα, ο παλιός Άγιος Παντελεήμονας της Πιερίας κλπ. Ωραίοι τόποι, αλλά θλίβομαι πραγματικά γιατί ξέρω ότι όταν σβήσουν τα φώτα, το πρωί της Δευτέρας δεν υπάρχει ζωή ή δεν θα υπάρχει σε λίγα χρόνια! Εγώ θέλω τον τόπο μου να κατοικείται απ’ άκρη σε άκρη με κατοίκους που θα ασχολούνται με τη γεωργία, την υλοτομία, την κτηνοτροφία, την αλιεία, να παράγουν, να επιχειρούν, να τολμούν το καινοτόμο! Θέλω οι νέοι μας να ζουν και να προκόβουν στον τόπο τους, με τις δικές τους δουλειές κι αυτοί που έφυγαν μετανάστες προκειμένου να βρουν εργασία να γυρίσουν στην πατρίδα τους και με τις γνώσεις τους να κάνουν την Ελλάδα όπως της αξίζει να είναι.

Σήμερα οι κάτοικοι της υπαίθρου είναι μόνοι κι εγκαταλειμμένοι από το κράτος. Έχουν ανάγκη να είναι δίπλα τους ο ειδικός επιστήμονας, σαν φίλος και συνεργάτης. Αυτός πρέπει να είναι ο ρόλος της πολιτείας, του Δήμου, της Περιφέρειας και των υπηρεσιών τους. Να πάρουν τον αγρότη, τον κτηνοτρόφο, τον ψαρά από το χέρι, να του δείξουν τις σύγχρονες μορφές καλλιέργειας, με στόχο να γίνουμε ένας τόπος που να παράγει βιολογικά και άλλα τοπικά προϊόντα και σ αυτό πρέπει να δοθεί όλο το βάρος των προσπαθειών, να τους οργανώσουν πώς και πού θα διοχετεύσουν τα προϊόντα τους. Οι άνθρωποι να χαίρονται και να απολαμβάνουν τα οφέλη των κόπων τους, να ξέρουν ότι δίπλα τους έχουν συνεργάτες που θα τους λύσουν τα προβλήματα και συνοδοιπόρους στη μεγάλη τους προσπάθεια να πλουτίσουν τον τόπο τους. Να έχουν τον γεωπόνο, τον κτηνίατρο, τον γιατρό, τις υπηρεσίες φιλικές προς αυτούς, να έχουν δρόμους, να έχουν νερό καθαρό, να δούμε στα χωριά μας και κυρίως στα ορεινά να επαναλειτουργούν τα Σχολεία.

Θέλω έναν τόπο με ποικιλία παραγωγής και εργασίας. Σήμερα αποδεικνύεται ότι ακόμα και η μονοκαλλιέργεια του καπνού ήταν λάθος και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Ο κόσμος της υπαίθρου μας πρέπει να τρώει γλυκό ψωμί από τον τόπο του και ο αγροτουρισμός και κάθε ήπια μορφή τουρισμού να είναι το κάτι παραπάνω γι’ αυτούς. Αλλά και αυτό ακόμη πρέπει να του το μάθουμε να το κάνει και να το κάνει σωστά.

Δεν μπορεί ο άνθρωπος που γεννήθηκε και μεγάλωσε βόσκοντας αγελάδες, να γίνει από τη μια μέρα στην άλλη ταβερνιάρης ή ξενοδόχος. Οφείλουμε να τον βοηθήσουμε να συνεχίσει να κάνει τη δουλειά που ξέρει καλά, αλλά με σύγχρονες μεθόδους και εγκαταστάσεις, με επιστημονική υποστήριξη. Όμως, μπορούμε και πρέπει συγχρόνως να του δώσουμε τη δυνατότητα, με κατάλληλη εκπαίδευση, να δημιουργήσει μικρές αγροτουριστικές εγκαταστάσεις, όπως ξενώνες, ταβέρνες, καταστήματα πώλησης αγνών αγροτικών προϊόντων κλπ, και έτσι αφενός θα βελτιωθεί το βιοτικό του επίπεδο, αφετέρου θα δημιουργήσει πλούτο και ο πρωτογενής τομέας θα βρει τον δρόμο που πρέπει να έχει στην Ελλάδα και θα αποτελέσει την σταθερή βάση ανάπτυξης όλων των άλλων τομέων της υγιούς οικονομίας.

Με τον τουρισμό δεν μπορεί να ζήσει ένας τόπος και ειδικά σαν τον δικό μας για πολλά χρόνια. Όταν αρχίσει η φθίνουσα πορεία – που ήδη άρχισε, θα διαπιστώσουμε ότι ζούμε σε έναν τόπο έρημο χωρίς καλλιεργήσιμη γη, χωρίς ζώα, χωρίς ψαρόβαρκες.

Πρέπει να κατανοήσουμε ότι απ’ αυτόν τον προικισμένο τόπο είμαστε περαστικοί. Σκέψεις όπως «χρειαζόμαστε αδρανή υλικά, άρα ας κάνουμε ένα λατομείο στο Νέστο» να μας προβληματίζει ιδιαίτερα πριν πάρουμε αποφάσεις. Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να πληγώνουμε τον τόπο μας ανεπανόρθωτα. Είναι τόσο σύντομο το πέρασμά μας, που θεωρώ ότι είναι πολύ εγωιστικό και αλαζονικό ότι τα πάντα μας ανήκουν, άρα μπορούμε να τα διαχειριζόμαστε όπως θέλουμε.

Συνέδρια για την προοπτική τουριστικής ανάπτυξης έχουν γίνει πάρα πολλά. Έχουν ξοδευτεί άπειρα χρήματα προκειμένου «τεχνοκράτες» του τόπου μας να γνωρίσουν και να μεταφέρουν την τεχνογνωσία από άλλες περιοχές της Ευρώπης, αντίστοιχες με την δική μας, και να την εφαρμόσουμε εδώ. Δυστυχώς, από όλη αυτή την κινητικότητα των τελευταίων δεκαετιών δεν προέκυψε τίποτε απολύτως παρά μόνο οι εξαιρετικής ποιότητας και δωρεάν διακοπές και τα ταξίδια «ημετέρων» της τοπικής διοίκησης!

Θέλω σαν Ξανθιώτης, μαζί με τα παιδιά μου, να έχω την ευκαιρία, όχι να ζήσω απλά, αλλά να συμμετέχω σ’ αυτό το ξαναγέννημα του τόπου μου, χωρίς προκαταλήψεις και όλα αυτά τα φαντάσματα που τόσα χρόνια μας τυραννούν και μας οδηγούν σε επικίνδυνες καταστάσεις και χρόνους. Μετά την απαλλαγή από το άρρωστο πολιτικό σκηνικό που ζούμε, οφείλουμε να βάλουμε σε νέες βάσεις το μέλλον των παιδιών μας, της Ξάνθης, της πατρίδας μας.

… και να θυμηθούμε λίγα από τα λόγια της απάντησης του αρχηγού των «απολίτιστων» της φυλής των Σιάτλ όταν το 1854 τους ζητήθηκε να πουλήσουν τη γη τους στους «πολιτισμένους» Αμερικάνους:

«… η γη δεν ανήκει στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος ανήκει στην γη. Κι ακόμα ξέρουμε πως εμείς δεν δημιουργήσαμε τον ιστό της ζωής, αλλά αποτελούμε μόνο μια απλή κλωστή του. Εάν προκαλέσουμε κάποια καταστροφή στον ιστό, οι συνέπειες θα έρθουν και σε εμάς τους ίδιους…»