Είναι απορίας άξιον γιατί η ένδεια των καλούμενων «πνευματικών ανθρώπων» στην Ελλάδα εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται, από μια μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης, ως κάτι το καινοφανές.

Πού ήταν οι «πνευματικοί άνθρωποι» όλα αυτά τα χρόνια, που ακολούθησαν την ένταξη της Ελλάδας στο λεγόμενο «μηχανισμό διάσωσης»; Ποια ήταν η κριτική τους για το Μνημόνιο και τους πολιτικούς -ή τις πολιτικές, αν προτιμάτε- που μας οδήγησαν σε αυτό; Πού κρύβονταν, όταν το κίνημα των Αγανακτισμένων σε όλη τη χώρα θέριευε, και χρειαζόταν ανθρώπους πεφωτισμένους, για να ηγηθούν; Πότε ακριβώς παρενέβησαν υπέρ των πολιτών και του λαού, και κατά της ολιγαρχίας και της πλουτοκρατίας, που διαφεντεύει τις τύχες αυτού του τόπου; Ποτέ…

Θα μου πείτε, αν πάμε πολύ πίσω, ότι δεν υπήρχαν το Facebook και το Twitter, για να μπορούν οι «πνευματικοί άνθρωποι» να εκφράσουν ανοιχτά τις απόψεις τους και να τις επικοινωνήσουν σε ένα πιο ευρύ κοινό, από εκείνο ίσως, που διαβάζει τα βιβλία τους -καθώς οι περισσότεροι εξ αυτών τυγχάνουν συγγραφείς.

Αλλά, ακόμα κι όταν ανακάλυψαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δεν τα χρησιμοποίησαν ως «όπλα» κατά της πολιτικής και οικονομικής ελίτ, αλλά κατά των πολιτών, των συνδικαλιστών -ή ακόμα και κατά της Χρυσής Αυγής, αν θέλετε, η οποία, εκ των πραγμάτων, δίνει αφορμές και αποτελεί «εύκολο» στόχο.

«Βολεμένοι» σε συστημικά, αλλά και σε κομματικά πόστα, σε αρκετές περιπτώσεις, οι εκπρόσωποι της διανόησης σε αυτόν τον τόπο, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν όρθωσαν ποτέ το ανάστημά τους, δεν ύψωσαν ποτέ τους τόνους της κριτικής τους ενάντια στην καθεστηκυία τάξη. Δεν σήκωσαν κεφάλι -και έτσι δεν σηκώσαμε ούτε κι εμείς, που θα περιμέναμε από τους «αρίστους» αυτού του τόπου να βγουν μπροστά, στη δύσκολη στιγμή.

Αξίζει, λοιπόν, να τους παραδώσουμε όχι στη χλεύη και την ύβρι -τις οποίες, ούτως ή άλλως, ακολουθεί η νέμεσις-, αλλά στην αδιαφορία. Ένα 19χρονο παιδί πέθανε, επειδή έπεσε πάνω σε έναν ελεγκτή, που δεν έκανε τα «στραβά μάτια» μπροστά στο γεγονός ότι δεν είχε εισιτήριο. Δεν μπορούσε να πληρώσει το αντίτιμο ο 19χρονος Θανάσης; Το ξέχασε; Το έκανε συνειδητά, αδιαφορώντας για τις συνέπειες του νόμου; Πήδηξε μόνος του από το τρόλεϊ ή κάποιος τον έσπρωξε έξω από το κινούμενο όχημα; Ακόμα και όσα λένε οι αυτόπτες μάρτυρες, δεν διαφωτίζουν πλήρως την υπόθεση.

Το πραγματικό διακύβευμα, λοιπόν, είναι να πέσει άπλετο φως στα γεγονότα που οδήγησαν στο θάνατο ενός 19χρονου παιδιού, το βράδυ της 13ης Αυγούστου, στο τρόλεϊ της γραμμής «12». Μια νέα ψυχή χάθηκε σε μια στιγμή, τόσο άδικα… Για ποια Διβάνη, ποιον Τατσόπουλο, ποιον Χωμενίδη μου μιλάτε;

Πηγή : Πρώτο Θέμα