Παρακολουθήσαμε χθες άναυδοι, αποκαμωμένοι και ανήμποροι την ανούσια σύγκρουση καφενείου της δεκαετίας του ’80 στο Κοινοβούλιο. Όσοι πιστέψαμε ότι τα χρόνια της κρίσης μας έκαναν σοφότερους, αντιμετωπίζουμε ξεκάθαρα το φάσμα μιας νέας μεταμνημονιακής πολιτικής κατάθλιψης.

Την ίδια ώρα οι ελάχιστοι θύλακες σύγχρονης κοινωνικής αντίληψης και λειτουργίας, δίνουν μόνοι έναν αγώνα που δείχνει μάταιος, χωρίς αντίκρισμα, χωρίς αποτέλεσμα.

Πριν λίγο καιρό οι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (επισημαίνω την έννοια και την ιστορική σημασία των λέξεων της φράσης: Φιλοσοφική Σχολή, Πανεπιστήμιο, Αθήνα) αναγκάστηκαν να φτιάξουν ανθρώπινη αλυσίδα, προκειμένου να αντιμετωπίσουν την έφοδο των περιθωριακών στη Σχολή τους. Και βέβαια ο στόχος δεν μπορεί να ήταν η -κατά κυριολεξία- περιφρούρηση της Φιλοσοφικής Σχολής. Αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε ακτιβισμό, προκειμένου να στείλουν ένα μήνυμα στην κοινωνία. Ποια ήταν η αντίδραση της κοινωνίας; Σχεδόν αδιάφορη. Ρεπορτάζ τρίτης-τέταρτης είδησης στην ειδησεογραφία, καμία αναφορά ή ουσιαστική παρέμβαση του πολιτικού κόσμου, καμία ή ελάχιστες δηλώσεις ή εκδηλώσεις συμπαράστασης. Σφυγμός κοινωνίας ανύπαρκτος. Κι όμως ήταν μια μεγάλη ευκαιρία. Μια ευκαιρία να φορέσουμε όλοι ένα «κίτρινο γιλέκο» όχι της διαμαρτυρίας για τις τσέπες μας και μόνο αλλά της κοινωνικής αφύπνισης. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οι πολιτικοί αρχηγοί, τα κόμματα και οι νεολαίες τους, οι άνθρωποι του πνεύματος, κινήματα και φορείς, δημοτικές και περιφερειακές παρατάξεις, επιστημονικοί σύλλογοι και κάθε ευσυνείδητος πολίτης να βγουν και να πούνε όλοι μαζί E!!! BASTA!!! ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ. Θα πούμε με ποιους είμαστε. Με τη σύνθεση ή την αποσύνθεση της κοινωνίας. Με τη σύνθεση ή την αποσύνθεση των θεσμών και του Πολιτεύματος. Με το Σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας ή με το Σύνταγμα των κάθε λογής Αγανακτισμένων. Κανείς. Τίποτα. Νέκρα. Και φαντάζομαι και συμπαρίσταμαι στο συναίσθημα απόγνωσης, μοναξιάς και εγκατάλειψης των πανεπιστημιακών δασκάλων της Φιλοσοφικής Σχολής που ενώ θα περίμεναν να αφυπνίσουν την ελληνική κοινωνία, εισέπραξαν πλήρη αδιαφορία. Έχω νοιώσει κι εγώ έτσι.

Κάποιες μέρες πριν, πάλι πέρασε ως τρίτη-τέταρτη είδηση, φοιτητές της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, αποκαθιστούσαν με πρωτοβουλία τους, τις ζημίες που επέφεραν στις εγκαταστάσεις της Σχολής τους οι “επαναστάτες” του θεσμού της Καταστροφής της κάθε 8^ης Δεκεμβρίου εκάστου έτους. Πάλι τα ίδια. Η ίδια μη αντίδραση. Κοινωνία νεκρή. Χαμένες μάχες του πολιτισμού απέναντι στη βαρβαρότητα.

Κι όμως αυτοί οι μικροί θύλακες, που δίνουν τον άνισο αγώνα και τον συμβολισμό, είναι η μόνη μας ελπίδα. Δεν μπορεί. ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ ΝΤΡΑΠΟΥΜΕ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΘΕΣΗ. Κι αν αυτοί «που είναι αρμόδιοι» δεν το κάνουν, πρέπει να το κάνουμε όλοι οι υπόλοιποι. Πάρτε θέση. Καθαρά και ξάστερα. Με ποιους είστε και ποιους έχετε απέναντι. Μόνον έτσι θα υποχρεώσουμε τις πολιτικές ηγεσίες των κομμάτων να αφήσουν τα θολά και τα περίεργα. Τα «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ». Τα δήθεν θεμελιώδη διλήμματα εάν είσαι αριστερός ή δεξιός, προοδευτικός ή συντηρητικός, εκσυγχρονιστής ή παλαιοκομματικός, γκλομπαλιστής ή εθνικιστής. Λες και έχουν να κάνουν με το τι λες ή το τι ψηφίζεις. Έχουν να κάνουν με το πώς δρας. Και τη δράση φοβούνται όσοι βολεύονται με την υπάρχουσα κατάσταση. Εκτός και αν φοβάστε το κάθε επόμενο γκουβέρνο. Οπότε τότε να σωπάσετε. Αλλά μην σας ακούω να γκρινιάζετε κάθε μέρα και να μου καταναλώνετε την θετική  μου ενέργεια