Εκλογές ante portas.

Η πολυδιάσπαση  των μέχρι τώρα κομματικών σχηματισμών είναι ίσως το ένα χαρακτηριστικό τους. Σαν τα μανιτάρια ξεφύτρωσαν εν μια νυκτί διάφορα σχήματα θυγατρικά εν πολλοίς, ξεκομμένα-προς το παρόν?-απο το κόμμα-μητέρα, με σκληρότερο λόγο, με ακατανόητο πολλές φορές ή με λόγο που ακουμπά στις “παραδοσιακές” φοβίες του μανιοκαταταθλιπτικού Ελληνα.

Το δεύτερο χαρακτηριστικό τους είναι οι  μελλοντικοί ‘εταίροι” της “μελλοντικής” κυβέρνησης-κατά τα ΜΜΕ, που επειχειρούν πάλι να στήσουν το επόμενο σκηνικό και δοκιμάζουν τις επόμενες χορογραφίες για να τις ‘διδάξουν” και πάλι στους υπάκουους μόνιμους πελάτες τους-αυτοί λοιπόν οι ‘εταιροι” ακροβατούν πάνω σε ένα πολύ τεντωμένο σκοινί, επιχειρώντας να εμφανιστούν με νέα πρόσωπα, χρησιμοποιώντας το πιο παχύ τους δάχτυλο. Οι “συγγνώμες” του ενός και η επίκληση για “λυμένα χέρια” του άλλου, δεν φαίνεται να είναι πειστικά επιχειρήματα , ώστε να εκτρέψουν την πορεία για “αλλες πολιτείες” που έχει πάρει το πελατειακό κοπάδι τους, που αποκτά σιγα-σιγα συνείδηση της κατάστασης του, αλλά παρ όλα αυτά,με νύχια και με δόντια, συνεπικουρούσης -και πάλι-της προεκλογικής περιόδου-προσπαθεί να κρατηθεί απο τα χερούλια του τραίνου που φεύγει πια σε ένα ταξείδι χωρίς γυρισμό.

Οι περσόνες των ‘άρχηγών” των κομμάτων αγκομαχώντας για το μικρό ή μεγαλύτερο μαγαζάκι τους, αδυνατούν ή προσποιούνται ότι το κάνουν με ένα καθόλου πειστικό τρόπο, να δουν το σύνολο του προβλήματος. Ενός προβλήματος, που είναι φανερό πια, μόνο πολιτική λύση έχει. Οι οικονομικές παράμετροι του με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουν δρομολογηθεί και μάλιστα με τρόπο γενναιόδωρο (θα ενοχλησει αυτό ξέρω) και δεν μένει παρά το αυτονόητο, που το ψελλίζουμε πια ολοι, αλλά δεν φαίνεται φως στην ακρη του τουνελ. Να γίνουμε συγχρονο κράτος, στο οποίο να λειτουργούν οι νόμοι, να υπάρχουν ενιαίες κωδικοποιημένες αντιμετωπίσεις όλων των προβλημάτων, χωρίς  να επηρεάζονται απο πελατειακές ή άλλες συνήθειες. Θεσμοί διαφάνειας, ωστε να μην χρειάζονται να κλείνουν πολεοδομίες και εφορίες, να ξέρει ο πολίτης που πατά και που βαδίζει. Μια δύσκολη δουλειά.

Απαιτείται λοιπόν ένα σαφές και περιεκτικό εκλογικό πρόγραμμα , που να περιγράφει με σαφήνεια την επόμένη ζωή αυτής της χώρας. Και η Δημοκρατική Αριστερά, που έχει τις προυποθέσεις ακόμη από την γέννεση της, οφείλει να το κάνει αυτό, ώστε να πάψει να χρειάζεται να απαντάει συνέχεια στην ανόητη ερώτηση “με ποιον θα συμμαχήσει’. Μ αυτόν που θα είναι συμφωνος στα βασικά, όπως και να τον λένε και που θα παρέχει βέβαια και εχέγγυα φερεγγυότητας. Αυτό έπρεπε να προηγηθεί των αμφιλεγόμενων προεκλογικών ανοιγμάτων, που κι αυτά έχουν την σημασία τους, αλλά δεν μπορούν από μόνα τους να σηματοδοτήσουν και πολλά πράγματα. Η επόμενη Ελλάδα δεν πρέπει να έχει ούτε Φωτόπουλους, ούτε Λυμπερόπουλους, ούτε κλειστοφοβικούς πρυτάνεις πανεπιστημίων, ούτε δήμους και υπηρεσίες,αντρα της διαφθοράς και της ρεμούλας, να μπει μια τάξη και σιγα-σιγα να διαμορφωθούν και πολίτες που να πιστεύουν πλέον στους θεσμούς. Να διαμορφώσει πολιτικές σταθερές, ωστε να μην χρειάζεται να εξαγγέλονται στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών στο παρα 5, όταν το πρόβλημα έχει διογκωθεί σε τέτοιο βαθμό, που χρειάζεται προσεκτική και κυρίως ανθρωπιστική αντιμετώπιση, ωστε να μην καούν μαζί με τα ξερά και τα πολλά χλωρά που έχουν βγάλει πολλές και στέρεες ρίζες. 

Αυτή η Ελλάδα δεν είναι της ουτοπίας και ενδεχομένως να μην είναι τόσο ιδανική όσο περιγράφεται, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να αποφασίσουμε όλοι μαζί ότι το μαγαζί θα κλείσει αν δεν δουλέψουμε με ειλικρίνεια , αυταπάρνηση και εντιμότητα. Αλλιώς, όπως κάπου το λέει και ο Ντένυσον, θα κατέβει ο καλός θεούλης με τα κλειδιά στο χέρι που θα ντιντινιζουν και θα πει…”Κύριοι κλείνει το μαγαζί”.