Στα τέλη της δεκαετίας του ’60, μετακόμισα από το χωριό μου στη Θεσσαλονίκη για να δώσω εισαγωγικές  εξετάσεις για το Πολυτεχνείο. Φτωχός ων βρήκα φιλόξενη στέγη σ’ ένα  οικοτροφείο της Εκκλησίας. Διαβάζαμε με τον συγκάτοικό μου ώρες πολλές και ξενυχτούσαμε τα βράδια.

Είχαμε κοντά μας και ένα ραδιοφωνάκι και ακούγαμε μουσική σε χαμηλή ένταση. Κάποια στιγμή ακούμε μια μπάσα, αισθαντική φωνή να τραγουδάει «εννιά καβαλαραίοι ψάχνουν να βρουν νερό… ». Τραγουδούσε ο Νίκος Χουλιαράς. Το τραγούδι κυκλοφόρησε το 1968. Ήμασταν έφηβοι και ρομαντικοί και το τραγούδι μάς μάγεψε. Ύστερα έμαθα πως ο Νίκος Χουλιαράς άρχισε να ζωγραφίζει με έναν δικό του μοναδικό τρόπο. Αργότερα άρχισα να διαβάζω τα υπέροχα διηγήματά του.
Μουσικός, ζωγράφος και συγγραφέας. Διανοούμενος, καλλιτέχνης και ένας σπουδαίος Έλληνας. Έχω την ίδια απορία με τον Άρη Τόλιο

Γιατί αφιερώνουμε τόσο πολύ χρόνο στους ντενεκέδες που μας ξεκουφαίνουν καθημερινά από τα κανάλια και αγνοούμε τους σημαντικούς Έλληνες;  Αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους για την κρίση που περνάμε. Η άλλη Ελλάδα, η αυθεντική, υπάρχει πάντα αλλά είναι σιωπηλή και μικρή. Ίσως θα πρέπει κάποια στιγμή να πάρει το πάνω χέρι.

*Ο Αστέριος Παντοκράτορας είναι καθηγητής της Πολυτεχνικής Σχολής Ξάνθης

Από το protagon.gr