Η Ελλάδα, μια χώρα της υπερβολής και της αρπαχτής, πέρασε από διάφορα στάδια, είτε στον τομέα του “πολιτισμού”-πιο σωστά της διασκέδασης-που πάντοτε προσπαθούσε να συναντηθεί με το χαμηλότερο ένστικτο ή γούστο των νεοελλήνων και γενικώς τα κατάφερνε ή -παλιότερα-στον τομέα της κατασκευής, όταν τα μεγάλα πλήθη εγκατέλειπαν τα χωριά τους αναζητώντας καλύτερη τύχη-και περισσότερη ελευθερία-στις μεγάλες πόλεις. Η αρπαχτή ακολουθούσε την υπερβολή, την αναζήτηση του εφήμερου και τους χωρίς αύριο, σήμερα.

Την δεκαετία 1980-90 , που μεσουράνησε ο νέος λαϊκισμός-ο παλιός ήταν απ ευθείας συνδεδεμένος με “παραδοσιακές” αξίες και “διανέμονταν” δωρεάν σε σχολεία , εκκλησίες και τμήματα χωροφυλακής-, στην αλησμόνητη εποχή που οι κοντοπίθαροι “κωλοέλληνες”  αναρριχήθηκαν στην εξουσία, με τεντωμένο το δάχτυλο προς το μεγάλο βάζο με το μέλι, ακολουθούμενοι και από κάποιους αφελείς που νόμιζαν ότι ήλθε η ώρα “να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση, τότε που πολλοί νόμισαν ο τι τουλάχιστον στον τομέα του λεγόμενου πολιτισμού ήλθε”η ώρα η καλή”, αναπτύσσεται  κατ αρχήν το σκυλάδικο-που μάλιστα παίρνει και τα χαρακτηριστικά της εθνικής διασκέδασης, γίνεται ελληνάδικο-και η λεγόμενη βαριά κινηματογραφική κουλτούρα, που ακολουθούσε τις ονειρώξεις ενίων δημιουργών της , οδηγεί τους κατασκευαστές διασκέδασης και στην συνέχεια την πλέμπα στην κατ οίκον κατανάλωση εικόνας, με το τσουνάμι της βιντεοκασέττας.

Ενώ μια μικρή μειονότητα έτρεχε στις κινηματογραφικές λέσχες για να γευθεί την τέχνη του Φελλίνι, του Γκοντάρ, των μεγάλων σοβιετικών μαστόρων, αλλά και του Αγγελόπουλου και του Βούλγαρη, ο πολύς λαός, που μόλις είχε στείλει στην εξουσία ένα ομοίωμα του, μια καρικατούρα λαϊκής εξουσίας, έβλεπε στο σπίτι , αλλά και σε “λαοσυνάξεις” τον “Λώρενς της αφραγκίας” ή “τα αστραφτερά κιλοτάκια”. Ο κινηματογράφος κλινικά νεκρός, έστειλε όλους τους ανθρώπους του, μικρούς και μεγάλους, στο νέο εργοτάξιο, όπου με το νέο υλικό και την ευκολία της επανάληψης-χωρίς να χαλάς φιλμ-επέτρεπε να γυρίζονται “ταινίες” σε 3 μέρες και να μοσχοπουλιούνται σαν ζεστά κουλούρια από άκρου σε άκρον της Ελλάδας. Το “ρηχό” Πασοκ έπαιξε αυτό το παιχνίδι με συνέπεια, δίνοντας υπέρμετρη σημασία στον καθησυχαστικό του ρόλο και στην αποχαύνωση, όταν μάλιστα αυτό συνοδεύτηκε και από άλλες παράλληλες δραστηριότητες στο θέατρο ή στην μουσική. Μια ισότητα προς τα κάτω. Οι γκρινιάρηδες και πάντοτε ανικανοποίητοι ¨κουλτουριάρηδες” έπρεπε να βγάλουν τον σκασμό και να βρουν τον δικό τους τρόπο αυτοικανοποίησης. 

Το 1989-90 αυτόν το ρόλο-όταν η βιντεοκασέτα τα κακάρωσε από ανακοπή-τον ανέλαβαν τα ιδιωτικά κανάλια. Αρχικά στον τομέα της σπιτικής διασκέδασης και στην συνέχεια της “σπιτικής” υπαγόρευσης κάθε συλλογικής ή μη πρωτοβουλίας και ενέργειας. Και τον συνεχίζουν αυτόν τον ρόλο μέχρι σήμερα, ενώ ταχταρίζουν την εξουσία στα γόνατα τους και κάθε τόσο της κλέβουν από την τσέπη το χαρτζιλίκι και τα λεφτά από τα κάλαντα.

Τώρα πια ο λαϊκισμός διανέμεται κατ οίκον και δεν χρειάζεται η βαριά σκιά του χωροφύλακα να διαγράφεται το βράδυ πίσω από την κουρτίνα του παράθυρου. Στρογγυλοκάθεται στο σαλόνι.

Σ.Σαρακενίδης