Με ανάρτηση του ο Θανάσης Ξυνίδης σχολιάζει την έξοδο τα μνημόνια:

Έτσι λοιπόν μάθαμε από τα λεξικά ότι με τον όρο μνημόνιο, επίσης υπόμνημα και μνημόνειον, εννοούμε έκθεση με ειδική αναφορά σε συγκεκριμένη υπόθεση. 
Δεδομένου ότι συσχετίζεται εννοιολογικά με τη μνήμη, ως μνημόνιο εννοείται οποιοδήποτε έγγραφο ή άλλο μέσο βοηθά τη μνήμη μέσω της καταγραφής γεγονότων ή συγκεκριμένων παρατηρήσεων πάνω σε ένα δεδομένο θέμα.
Σε ό,τι αφορά στη διπλωματική γλώσσα, το μνημόνιο είναι επίσημο διπλωματικό έγγραφο, μέσω του οποίου είτε ανταλλάσσονται απόψεις ή εντοπίζονται θέματα για διμερείς ή πολυμερείς συμβάσεις διεθνούς δικαίου και με το οποίο μία κυβέρνηση εκθέτει τις απόψεις της για ορισμένο θέμα σε άλλη κυβέρνηση ή σε διεθνή οργάνωση, οργανισμό. 
Ωραία. Τώρα σε πραγματική εφαρμογή τι σήμανε για τον ελληνικό λαό η λέξη αυτή το βιώσαμε, το βιώνουμε και θα το βιώνουμε δυστυχώς επώδυνα για πολύ καιρό ακόμα.
Επειδή όμως η ανθρώπινη μνήμη είναι απόλυτα επιλεκτική ας δούμε τι πρέπει να απομνημονεύσουμε, τι πρέπει να θυμόμαστε σαν λαός.
1) Να μην ξοδεύουμε παραπάνω από όσα μπορούμε.
2) Να μην θυμώνουμε με αυτούς που μας λένε τη πικρή αλήθεια.
3) Να μην πιστεύουμε αυτούς που μας υπόσχονται αδύνατα ψέματα.
4) Ότι κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να πληρώνει τις δικές μας αμαρτίες.
5) Ότι τη συνεισφορά μας στον παγκόσμιο πολιτισμό και τη φιλοσοφία τα έχουμε εξαργυρώσει δεκαετίες πριν.
Εγώ θα προσπαθήσω να μην τα ξεχάσω. 
Όμως επειδή δεν είμαι και άγιος εγώ προσωπικά δεν θα ξεχάσω ποτέ επίσης.
1) Το ότι ο καλύτερος δείκτης προστασίας ενός πολιτικού είναι η αδιαφορία του να κάνει οτιδήποτε και έτσι ο Καραμανλής από βασικός υπαίτιος μας προέκυψε εθνικό κεφάλαιο.
2) Το ότι τελικά λεφτά υπήρχαν, πως αλλιώς θα αντέχαμε οκτώ χρόνια λυσσαλέα κρίση.
3) Το ότι μαζί τα φάγαμε, απλά άλλοι πολλά και άλλοι λιγότερα.
4) Το ότι ο κακομαθημένος «συνδικαλισμός» δεν καταλαβαίνει τίποτα.
5) Το ότι δεν θέλουμε να μας μιλάνε με ειλικρίνεια όπως ο Παπανδρέου και ο Παπαδήμας.
6) Το ότι γουστάρουμε τα ψέματα και τα φούμαρα όπως αυτά που μας δώσανε με το κουτάλι Σαμαράς και Τσίπρας, ακόμη και αν ξέραμε ότι ήταν ανεφάρμοστα.
7) Το ότι οι στυγνοί αποστάτες και υπονομευτές όπως ο ανεκδιήγητος Βενιζέλος και οι συν αυτώ, που γλύφανε εκεί που φτύνανε, πάντα θα επιβιώνουν.
8) Το ότι με υποχρεώνουν κάποιοι να βλέπω κάθε χρόνο τον ΠτΔ Προκόπη Παυλόπουλο και πολιτικούς αρχηγούς του είδους Καμένος, Λεβέντης να συζητάνε σοβαρά για το μέλλον μου. 
9) Και το ότι κανείς από αυτούς δεν φταίει παρά μόνο αυτός ο ψηφοφόρος που θέλει τη νομιμότητα, αρκεί να μην εντάσσονται σε αυτήν οι παρανομίες του.
Άντε καλή απομνημόνευση.