Ο έρωτας του κυρίου Τσίπρα με τον κ. Καμμένο ξεκίνησε στο ειδυλλιακό “αντιμνημονιακό” περιβάλλον. Τότε που όποιος ήταν “αντιμνημονιακός” ήταν σύμμαχος και όποιος συζητούσε με τους δανειστές ήταν προδότης. Όπως συμβαίνει πάντα, ο έρωτας αντικαταστάθηκε με μια «ώριμη συμβίωση» στην εξουσία. Επί ένα και πλέον χρόνο ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να πείσει τους πάντες – και κυρίως τα μέλη του – ότι η συμπόρευσή του με τον κ. Καμμένο δεν εμπεριέχει καμιά ουσιαστική πολιτική σύγκλιση αλλά αποτελεί έναν «λευκό γάμο», μόνο.

Ο κ. Καμμένος πήρε στον απόλυτο έλεγχό του, το φετίχ κάθε εθνικιστή πολιτικού, το υπουργείο Άμυνας, έβαλε τον κ.Κουίκ μπάστακα στο Μαξίμου (εμείς στη Θράκη το έχουμε νιώσει ξεκάθαρα) και μοίρασε και μερικές θέσεις υφυπουργών σε ό,τι είχε από στελεχιακό δυναμικό. Ο κ. Τσίπρας πήρε τον «αέρα» της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας που χρειαζόταν. Όλοι διερωτήθηκαν πώς θα εξελιχθεί αυτή η «ώριμη σχέση» με τις πολιτικές αντιλήψεις των εταίρων να βρίσκονται σε εκ διαμέτρου αντίθετες άκρες. Ο κ. Καμμένος «έκανε πως δεν άκουσε» σε πολλά ζητήματα «εθνικοπατριωτικού» τύπου, που σε άλλες εποχές θα είχε ξεσηκώσει μεγάλη φασαρία και ο κ. Τσίπρας ενέταξε την στροφή του (σε θέματα που σε άλλες εποχές θα αποτελούσαν λόγο διάσπασης του κόμματός του) στην πολιτική του ρεαλισμού που προσπαθεί να λανσάρει, δίνοντας μάλιστα και σοσιαλδημοκρατικό προσδιορισμό. Όμως, όπως και στις περισσότερες «ώριμες σχέσεις» συμβαίνει, οι συμβιβασμοί έχουν σημείο κορεσμού. Ο κ. Καμμένος βλέπει τα ποσοστά του να συνθλίβονται. Και ξέρει ότι αυτή τη φορά πληρώνει το μήνυμα του συμβιβασμού του με την «γλυκιά εξουσία» που έστειλε στους ψηφοφόρους του. Υπό την έννοια αυτή μια ηρωϊκή έξοδος από την κυβέρνηση – χωρίς να τη ρίξει- θα τον απάλλασσε από αυτό το στίγμα και θα του έδινε τη δυνατότητα μιας πιο κριτικής στάσης που θα τον συγκρατήσει στο πολιτικό παιχνίδι και θα τον απεγκλωβίσει από τον εναγκαλισμό του με τις “μνημονιακές” πολιτικές που έχουν ρίξει στα τάρταρα όποιον κυβέρνησε από το 2010 και μετά.

Αν πάλι του «περάσει» ο εκβιασμός και πάρει το κεφάλι του κ.Μουζάλα, αποδεικνύει ότι έχει ιδεολογικοπολιτική επικυριαρχία στην κυβέρνηση, αναγκάζοντας τον πρωθυπουργό να παύσει τον πλέον χρήσιμο και κρίσιμο υπουργό του τη συγκεκριμένη στιγμή και μάλιστα για λόγο που σε μια αμιγώς κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ουδέποτε θα αποτελούσε αφορμή «παραίτησης» υπουργού. Από την άλλη ο κ. Τσίπρας ζυγιάζει τον κίνδυνο ενός κλυδωνισμού της κυβερνητικής πλειοψηφίας.

Όσο και αν η αντιπολίτευση έχει τα μαύρα της τα χάλια, μια αποχώρηση των ΑΝΕΛ από τους κυβερνητικούς θώκους οδηγεί απρόβλεπτα σε πιθανή αστοχία της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Αρκούν δυό τρία ΟΧΙ σε μια απλή ονομαστική ψηφοφορία για να καταρρεύσει η κυβέρνηση. Αν όμως ο κ. Τσίπρας κάνει τα χατίρια του κ. Καμμένου και αποδεχθεί την παραίτηση Μουζάλα, τότε όχι μόνο δεν μπορεί να μιλά για «λευκό γάμο» με τους ΑΝΕΛ στους ψηφοφόρους του αλλά αποδέχεται το ιδεολόγημα του εθνικισμού ως βασική παράμετρο της πολιτικής του μετα(παρα)μόρφωσης. Τι να κάνουμε; Τα έχουν αυτά οι γάμοι.