Οι ανθρωπολόγοι και κοινωνιολόγοι, δεν ξέρω και ποιές  άλλες ειδικότητες, πλήθος είναι κι’ αυτοί πού να τους αραδιάσεις όλους, ειδικότητες διάφορες,  ασχολούμενες και πειραματιζόμενες με αναρίθμητα θέματα και παχυλώς αμειβόμενες αυτές οι ειδικότητες των κλειστών επαγγελμάτων, αλλά το θέμα μας είναι άλλο και μάλλον στραβά ξεκινήσαμε, όπου νάναι αν δε μας συγκρατήσει κάποιος θα ξεστρατίσουμε και το γραπτό θα πάει σε μεγάλο . . μάκρος, λες το ένα, θυμάσαι το άλλο, να μην πεις κάτι και γι’ αυτό το «άλλο» τέλος  πάντων, γυρίζουμε στο θέμα, κι’ όποιος άρχισε να βαριέται ας το παρατήσει κι’ ας διαβάσει τα παραπέρα, η ιστοσελίδα έχει απ’ όλα, μόνο σταυρόλεξα δεν έχει, αλλά πού θα πάει, θα βάλει κι’ απ’ αυτά, ακόμα και δηλώσεις επισήμων και φωτογραφίες τους έχει.

Μαζεύτηκαν λοιπόν κάποτε αυτοί οι επιστήμονες και συνεδρίασαν χωρίς να μάς πολυενδιαφέρει πού και πότε, περιδρόμιασαν κιόλας έτσι γίνονται αυτά,  συζήτησαν πάνω στις διάφορες εκφράσεις, τις γκριμάτσες  του ανθρώπου, τις κινήσεις των χεριών και τις στάσεις του σώματός  και έβγαλαν  ορισμένα συμπεράσματα, γιατί ο άνθρωπος κάνει το ένα, γιατί αποφεύγει το άλλο, γιατί γελάει γιατί κλαίει, γιατί χαιρετάει με ανοιχτά τα χέρια, για ποιο λόγο όταν συναντήσει ένα γνωστό δίνει το χέρι του, πώς τρώει, πώς φτύνει, με ποια πράγματα γελάει και πολλά άλλα, όλα καλά αυτά, αλλά και πριν μαζευτούν οι ειδικοί, όλοι οι άνθρωποι σε όλα τα μήκη κλαίνε και γελούν με τον ίδιο τρόπο, μπορεί να τρων διαφορετικά φαγητά αλλά αισθάνονται την ίδια ευχαρίστηση, οι κόρες των ματιών λέει, στις γυναίκες, σε όλες τις φυλές διαστέλλονται το ίδιο όταν βλέπουν μωρό παιδί και παντού, μα παντού από τη νότια Αφρική μέχρι το Βόρειο πόλο, και από την Αλάσκα μέχρι τη Χιλή και την Αυστραλία,   όλοι οι άνθρωποι όταν είναι ευχαριστημένοι και προπαντός χορτάτοι ρεύονται και   χαμογελούν, είτε βλέπουν ένα αγαπημένο τους πρόσωπο, είτε πολλές φορές όταν γυρίζουν τη σκέψη τους πίσω σε ευχάριστες στιγμές και γεγονότα.

Και έχουμε  μάθει όλοι, να καταλαβαίνουμε τις δύσκολες καταστάσεις που βρίσκονται οι συνάνθρωποί μας όταν περνούν μια περίοδο πένθους, ή όταν τους τυχαίνει μια αναποδιά, τους καταλαβαίνουμε και δικαιολογούμε το ύφος και τη σοβαρότητα τους χωρίς να κάνουμε αδιάκριτες ερωτήσεις και σχόλια  για τη συμπεριφορά τους.
Το χαρούμενο ύφος και το γέλιο  τα συναντούμε στην πλειοψηφία των ανθρώπων και  θα λέγαμε ότι είναι ο κανόνας,  γιατί υπάρχουν και οι άλλοι, η μικρή μειοψηφία, οι λίγοι για να μην πούμε οι ελάχιστοι, οι οποίοι ξεφεύγουν και κατά παράξενο τρόπο είναι συνέχεια αγέλαστοι και «μουτρωμένοι»,  αλλά αυτούς δεν τους μελέτησαν φαίνεται οι ειδικοί, μάλλον διότι έκριναν ότι οι άνθρωποι αυτοί ως αριθμός είναι μια αμελητέα ποσότητα και δεν ενδιαφέρουν τη στατιστική και κακώς, γιατί αν και αυτοί οι σοβαροί και αγέλαστοι θεωρούνται λίγοι, δεν παύουν όμως να καταναλώνουν, να ψηφίζουν και  ιδίως να ψηφίζονται.
Και αυτά  τα συμπεράσματα από παρόμοια συνέδρια στα οποία μελετούν οι ειδικοί τη συμπεριφορά ημών των ανθρώπων, τις προτιμήσεις μας από χρώματα μέχρι ταξίδια, μουσική  ρούχα και  φαγητά,  και τόσα άλλα, και είναι επίσης  γνωστό ότι όλα αυτά  τα στοιχεία, παραδίδονται στις πολυεθνικές εταιρίες οι οποίες ανάλογα με τις δραστηριότητές τους τα αξιοποιούν με το αζημίωτο βέβαια των επιστημόνων και ερευνητών οι οποίοι κόπτονται για την επιστήμη τους, αλά παράλληλα μεριμνούν και για τις καταθέσεις τους στις τράπεζες.

Έτσι χονδρικά, έχουμε δυο κατηγορίες ανθρώπων, τους  «χαρίεντες»  (γελαστούς)  και τους βλοσυρούς «τους ταυρηδόν υποβλέποντας» και «συνεσπακότας τα οφρύς»,- έτσι τους έλεγαν οι προ προπαππούδες μας- σήμερα λέμε για κάποιον τέτοιο ότι «σε βλέπει με τ’ ασπράδια . . .»,     κι’ αν πούμε να χωρίσουμε αυτούς τους δυο ανθρώπινους τύπους  σε υποκατηγορίες δε θα βρούμε άκρη, γιατί  ο καθένας έχει το δικό του χαρακτήρα, άλλος ξεσπάει σουφρώνοντας τα φρύδια, άλλος κοκκινίζει, κιτρινίζει ο παραπέρα και «βράζει στο ζουμί του», άλλος θυμώνει σιωπηλά κι’ άλλος χαλάει τον κόσμο, κάποιος γελάει δυνατά και ακούγεται, και ο διπλανός του απλώς μειδιά, ο καθένας έχει τους λόγους του, σε μερικούς υπάρχει πρόβλημα ν’ ανοίξουν πολύ το στόμα τους, άλλοι γελούν με διακεκομμένα κοροϊδευτικά γελάκια, μερικοί γελούν καταπρόσωπο και άλλοι γελούν πίσω από την πλάτη μας, τέλος πάντων λίγο πολύ όλοι μας γελούμε για κάποιο λόγο και οι λεγόμενοι χαζοχαρούμενοι, γελούν έτσι χωρίς να υπάρχει λόγος, γελούν με τα πάντα κι’ αυτοί λέει ζουν περισσότερο από όλους γιατί είναι όπως λέμε, όξω καρδιά. . .

Τώρα βέβαια δε μελετήσαμε και στατιστικές, ούτε και γνωρίζουμε αν υπάρχουν τέτοια στοιχεία, αλλά πήραμε αφορμή από τις φωτογραφίες που δημοσιεύονται στις εφημερίδες γενικά  και είπαμε να σχολιάσουμε το ύφος   των προσώπων  τα οποία κατά καιρούς φιλοξενούνται στις σελίδες τους, να σχολιάσουμε έτσι γενικά  χωρίς να τα περιγράψουμε  με λεπτομέρειες, αλλά αν φανεί κάπου κάποια ομοιότητα το δηλώνουμε από τώρα, θα είναι συμπτωματική και τυχαία και νά σιγά σιγά, νά που μπαίνουμε και στο θέμα . . .για το χαμόγελο της εξουσίας θα πούμε, αρχίζοντας από τους νέους και είναι ωραίο να βλέπεις τους νέους ζωηρούς,  να  φωτογραφίζονται χαμογελαστοί ακόμα κι’ όταν δεν περιμένουν να φωτογραφηθούν και δεν παίρνουν πόζα απέναντι στο φακό, τους βλέπεις να έχουν εκείνο το φυσικό χαμόγελο της ανεμελιάς και του νεανικού αυθορμητισμού, βλέπεις και τους νεάζοντες « με την παρέα τους» να προσπαθούν να φανούν αυθόρμητοι, αλλά να τους προδίδει ο φακός που τον βλέπουν λοξά και  με φανερή  την επιτήδευση και το όλο στήσιμο, βλέπεις μερικούς να θυμούνται το χαμόγελο την τελευταία στιγμή κι’ αυτό συμβαίνει συνήθως στους επίσημους και όχι σε όλους, χαμογελούν συνήθως οι επίσημοι και τα πρόσωπα της εξουσίας αλλά το χαμόγελο που μεταδίδουν στους γύρω τους παρακατιανούς και με κάθε τρόπο εξαρτώμενους, σε κείνους τους γνωστούς παρατρεχάμενους και οσφυοκάμπτες, άσχετα αν αυτοί οι «μεγάλοι» λένε ζεστό ή κρύο αστείο, αυτό το χαμόγελο των γύρω,  πάντα είναι πλατύτερο και ηχηρότερο απ’ το δικό τους, πρέπει να φανεί αυτό το χαμόγελο των «άλλων», να το πάρει ο φακός γιατί ίσως χρειαστεί κάποτε να εξαργυρωθεί ως αδιάψευστο πειστήριο πειθήνιας προσήλωσης και υποταγής και βλέπω τη στιγμή αυτή μια φωτογραφία, βλέπω έναν «παράγοντα» καθισμένο στην πρώτη σειρά,  εκλεγμένο στέλεχος της εξουσίας, και δίπλα του οι δορυφόροι να σκύβουν προς το μέρος του και να τον ακούν  που λέει κάτι μισο-χαμογελαστός κι’ αυτοί να ξεκαρδίζονται στα γέλια πέραν του μέτρου, ενώ προσέξτε, στην πίσω σειρά όλοι δείχνουν προβληματισμένοι και αγέλαστοι, αδημονούντες μήπως και δεν προλάβουν να προαχθούν κι’ αυτοί και να καθίσουν στις  πρώτες «καρέκλες» μαζί με τους πρωτοκλασάτους, εκτός αν αυτοί οι πίσω, οι σοβαροί και αγέλαστοι τυχαίνει όλοι να είναι της αντιπολίτευσης και άλλο στόχο δεν έχουν παρά, «δεν μπορεί κάποτε θα πέσετε και τότε τα λέμε. . . .» χωρίς να είναι βέβαιο ότι αν «πέσουν» οι άλλοι, αυτοί οι  σημερινοί «οι πίσω» θα καθίσουν στην πρώτη σειρά, γιατί στις επίσημες παρουσιάσεις η θέση που κάθεται ο καθένας, σηματοδοτεί και την αξία του στην ιεραρχία του κόμματος και της εξουσίας και αυτή η θέση δεν είναι έτσι μόνο για τη φωτογραφία, έχει κι’ άλλα οφέλη, εξασφαλίζει από άδεια για ΠΡΟΠΟ μέχρι το   χρίσμα για μια θέση ας πούμε Γενικού Γραμματέα κάπου, το βόλεμα κάποιου δικού μας παιδιού, ή ακόμα και τη θέση συνοδού στις διάφορες εκδηλώσεις που προβάλλουν τη χώρα μας στο εξωτερικό, οι θέσεις αυτές των Γενικών είναι ορισμένες και λιγοστές, αλλά οι άλλες είναι αμέτρητες, και η ίδια θέση δίπλα στο «μεγάλο» μπορεί να φέρει χίλιες δυο άλλες διευκολύνσεις οι οποίες υλοποιούνται με μια υπογραφή και μάλιστα συνήθως υπογραφή του α.α -αντ’ αυτού για όσους δε γνωρίζουν-, έτσι δυστυχώς γίνονται αυτά χωρίς κανείς να μπορεί να θυμηθεί πότε ξεκίνησαν και ποιος ήταν ο πρώτος διδάξας που λέμε. . .και τρέχα εσύ στα ΑΣΕΠ να δίνεις εξετάσεις και να συγκεντρώνεις μόρια. . .

αλλά το κακό είναι ότι αυτός ο αριθμός- αριθμό προτεραιότητας ή αναμονής  θα τον λέγαμε- στις θέσεις αυτές αλλάζει, ανάλογα με τις επικρατούσες συνθήκες και τις προσφορές στο κόμμα και κανείς δεν ξέρει αύριο σε ποια θέση θα βρεθεί, κι’ ας είναι σήμερα ας πούμε στην πρώτη δεκάδα, και το πιο σπουδαίο είναι ότι ενώ  η πλειοψηφία μας, υποστηρίζει την ελεύθερη οικονομία και αναδεικνύει με την ψήφο της ανάλογη κυβέρνηση, θέλει δηλαδή λιγότερο κράτος, ψηφίζει για τα παιδιά της να βγουν στην ελεύθερη οικονομία, στον ελεύθερο ανταγωνισμό για να γίνουν τα βλαστάρια της Ωνάσηδες που λέγαμε παλιότερα, αυτά τα έχει στο μυαλό της μόνο θεωρητικά, γιατί με κάθε τρόπο προσπαθεί να τα βολέψει σε δημόσια υπηρεσία, να τα εξασφαλίσει, γιατί όλοι έτσι κάνουν . .  αφού ως παράδειγμα προς μίμηση έχουν τους ίδιους τους εκπροσώπους της ελεύθερης οικονομίας στο κοινοβούλιο, που πρώτο μέλημά τους είναι να «βολέψουν» τα δικά τους παιδιά και τα παραδείγματα αμέτρητα να μην πούμε και ονόματα, αλλά  το θέμα από δω και πέρα παίρνει άλλες διαστάσεις, είναι ατελείωτο. .  γι’ αυτό ξαναγυρίζουμε  στα χαμόγελα της εξουσίας που όταν αυτή η εξουσία  κινείται εντός  παραταξιακής ατμόσφαιρας, δηλαδή όταν παίζει μονότερμα στο δικό της γήπεδο, χαμογελάει συνήθως ελεύθερα  και μεταδίδει το γέλιο της  και στο ακροατήριο το οποίο γελάει ακόμα και με τα κρύα αστεία του ομιλητή, ίσως γιατί γνωρίζει ότι τα πάντα καταγράφονται και σε ανύποπτο χρόνο αξιολογούνται ανάλογα, ενώ όταν η ίδια πάλι εξουσία  παίζει δίτερμα με αντίπαλη ομάδα, παρουσιάζεται συνοφρυωμένη και αγέλαστη, νομίζοντας ότι με το σοβαρό ύφος κερδίζει πόντους στη συνολική βαθμολογία των επιχειρημάτων της.

Βλέπεις  ανθρώπους στις φωτογραφίες με ένα ύφος  ανεξιχνίαστο και ενώ τους γνωρίζεις από την καθημερινή ζωή τους, αναρωτιέσαι αν είναι οι ίδιοι, προβάλλουν ένα παρουσιαστικό περίεργο, δείχνουν διαφορετικοί  από ότι είναι στην πραγματικότητα, λες και  είναι -λίαν επιεικώς- ελαφρώς σαλταρισμένοι.

 Βλέπεις πάλι άλλους να φωτογραφίζονται απέναντι στον ομιλητή  ακούγοντάς τον με κατάνυξη και με τα χέρια σταυρωμένα, σαν να περιμένουν να τους μοιραστεί αντίδωρο, και τους ίδιους την ίδια μέρα αλλά σε άλλη φωτογραφία και στον ίδιο Ευρωπαϊκό  τόπο, στην ίδια πόλη δηλαδή  να έχουν ξεχάσει τη σοβαροφάνειά τους και να φωτογραφίζονται με ένα πλατύ χαμόγελο και από δίπλα οι συμβίες φορτωμένες τις τσάντες με τις ξενόγλωσσες φίρμες, σαν να λένε ήρθαμε εδώ,    φωτογραφηθήκαμε σοβαροί στην επίσημη εκδήλωση, ακούσαμε με προσοχή τον «αρμόδιο» (εμείς κι’ εμείς ήμασταν δηλαδή), δείξαμε τέλος πάντων ότι  έχουμε τα προσόντα να μας προτιμήσουν πάλι, έ…τώρα χαλαρώσαμε. . .και γιατί να μην κάνουμε και τα ψώνια μας από την «Όξορ στριτ;.» και συμπληρώνει χαμηλόφωνα ο συνοδός,
-Σού είπα Όξφορντ . . . μάθετο επιτέλους ή μη μιλάς ρεζίλι γίναμε. . .  
Και είναι βέβαιο ότι η ράτσα μας διαθέτει παραπανίσια σκωπτική  διάθεση και απόδειξη τα πάρα πολλά παρασούμια σε κάθε χωριό.  Οι  άνθρωποι γελούν εύκολα,  χαμογελούν οι καφετζήδες, γελούν οι νοικοκυρές και οι δάσκαλοι εν γένει, χαμογελούν οι τρανοί και οι άρχοντες αλλά οι  εκλεγμένοι μας τόχουν δύσκολο να σκάσει το χαμόγελό τους που δεν κοστίζει και τίποτα, οι  Δήμαρχοι στις φωτογραφίες χαμογελούν  όπως λέμε «συγκαταβατικά» λες και κάνουν χάρη στο φακό, ή σαν να λένε, να, βλέπετε κι’ εμείς χαμογελούμε, είμαστε κι’ εμείς σαν κι’ εσάς. . . χαμογελούν από λίγο και οι παρακάτω, σύμβουλοι και λοιποί εξαρτώμενοι, και γενικά και «συνελόντι ειπείν» όλοι χαμογελούν με ένα μισό κάπως στυφό μειδίαμα  σαν να θέλουν να δείξουν ότι δεν ευκαιρούν, ότι τα βαριά καθήκοντα δεν τους αφήνουν να ξανοιχτούν παραπάνω σε χαμόγελα και χαριεντισμούς, και υποχρεωτικά χαμογελούν στα . .  .διαλείμματα  . . .

Οι   Νομαρχαίοι που μάς  έτυχαν μέχρι τώρα, ξανοίχτηκαν λίγο περισσότερο, αλλά  κι’ αυτουνών  το χαμόγελο όποιος το θυμάται έγερνε   κάπως προς το . . .επιστημονικό και αυτάρεσκο θα λέγαμε, με κείνο το ύφος του ανωτέρου, που εκφράζει ικανοποίηση που τους διακατείχε όταν ας πούμε ανακοίνωναν  στους πολύ κοντινούς τους, ότι μόλις τους τηλεφώνησε  ο Υπουργός, και η υπογραφή  για τη . . . χωματερή ή την παράκαμψη   μπήκε, ή ότι δόθηκε η έγκριση για το Λονδίνο για όλους. . .και μένουν οι βουλευτές μας όπου εκεί εξαντλείται όλη η κλίμακα της ανθρώπινης συμπεριφοράς,  από το καλόκαρδο ύφος μέχρι το συνοφρυωμένο, διαλέξτε και τοποθετήστε τους, δικούς μας και ξένους, στεριανούς και νησιώτες, ορεσίβιους και καμπίσιους, διοπτροφόρους και μη.  Είναι να απορεί κανείς και να βγαίνει απ’ τα ρούχα του όταν βλέπει σε φωτογραφία έναν βουλευτή που  του έκαναν την τιμή να φωτογραφηθούν μαζί του γυναίκες οι οποίες τον προσκάλεσαν στην εκδήλωσή τους, να φωτογραφίζεται ανάμεσά τους, να είναι όλες γελαστές κι’ αυτός να μη σαλεύει τα χείλη του, να μη σκάζει έστω ένα στραβό χαμόγελο, ένα γελάκι τέλος πάντων έστω μόνο τη στιγμή που αστράφτει το φλάς, αλλά να παραμένει σοβαρός ανάμεσά τους  σαν αρεοπαγίτης και νάχει ένα ύφος λες και παρίσταται σε μνημόσυνο πεσόντων, ή πάλι τους βλέπεις όλους τους πολιτικούς με ελάχιστες εξαιρέσεις, να μας χαρίζουν στις φωτογραφίες τους ένα χαμόγελο μισό, λες και τόσο τους επιτρέπεται, λες και κάποιος με τη μεζούρα τους μετράει το χαμόγελο αλλά αναρωτιέται κανείς οι άνθρωποι αυτοί, όπως φαίνονται στην εκτέλεση των καθηκόντων τους, έτσι είναι και στο σπίτι τους;

Δεν μπορεί κάποτε και κάπου θα γελούν κι’ αυτοί, θα νιώθουν την ανάγκη  κάποιες στιγμές να ξεδώσουν, να αισθανθούν φυσιολογικά όπως οι υπόλοιποι, για να δουν και να λύσουν τα προβλήματα του τόπου με άλλο μάτι με χαρούμενο ύφος.
Ποιος τους είπε ότι τους θέλουμε τόσο σοβαρούς; Δε θέλουμε και δεν  πρέπει να είναι έτσι, είναι ίδιοι με μας, είναι από μας.  Με  το ίδιο στυφό ύφος μιλούν και φέρονται στην οικογένεια και στο στενό τους περιβάλλον; Μ’ αυτό το ύφος σαν να πίνουν ξύδι;
Είναι να αναρωτιέται κανείς αν αυτό το ουδέτερο ύφος με την περίεργη σοβαροφανή ματιά πίσω  απ’ τα γυαλιά με τους χοντρούς φακούς, δείχνει και τα πραγματικά τους αισθήματα, ή τους έμεινε, το συνήθισαν από την καθημερινή τους  ενασχόληση με τα κοινά που η διαχείρισή τους απαιτεί  ικανότητες τέλειας προσαρμοστικότητας με το σύστημα;  
Και το κακό είναι ότι αυτή η σοβαρότητα όσο πάει και σταθεροποιείται και επεκτείνεται  και βλέπεις τον υπουργό σοβαρό και όλους τους παρακάτω  να τον συναγωνίζονται στο ύφος για να μη φανούν κατώτεροι και παρεξηγηθούν, βλέπεις ας πούμε τον υπουργό αγέλαστο και όλους τους παρακάτω να εξαντλούν τα όρια της σοβαρότητας και να γίνονται στυφοί και χολιασμένοι σαν να πάσχουν από χρόνια δυσκοιλιότητα και απορείς γιατί, και αναρωτιέσαι αν η εξουσία τους θέλει τέτοιους, ή μήπως η απόσταση από τους απέναντι την οποία απόσταση  εξασφαλίζει η σοβαροφάνεια, -λέμε τώρα. . . .-, μήπως  καλύπτει, ας πούμε κάποια φοβία ή ανεπάρκεια σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό;

Αλλά το θέμα δεν εξαντλείται εδώ και οι απορίες μένουν, απορίες λογικές, γιατί δεν μπορεί να βλέπεις προεκλογικά ανθρώπους που ξεχείλωσε το στόμα τους από τα χαμόγελα και μετά την εκλογή τους να δείχνουν συνεχώς βλοσυροί και μουτρωμένοι . .  
Δε λέμε να γίνουν  χαζοχαρούμενοι, αλλά αφού προέρχονται από μας, θα μπορούσαν να μοιάζουν περισσότερο με μάς, να χαμογελούν, να πίνουν να χορεύουν, να θυμώνουν, να δίνουν λύσεις, να ξεσπούν ανθρώπινα, να τους νοιώθουμε πιο κοντά μας  και στο κάτω κάτω να είναι  και νεότεροι βρε παιδί, χάθηκαν οι νέοι; Για να μπει κάποιος στην ανώτερη εξουσία γιατί θα πρέπει πρώτα να περάσει από κάποιο  ΚΑΠΗ;  
Καταντήσαμε χρόνια τώρα να μας κυβερνούν οι αγέλαστοι υπερήλικες και οι  άχρωμοι γέροντες με τα προγούλια, που ο δείκτης του βιολογικού τους ρολογιού στους περισσότερους  βλέπει συνέχεια τις παντόφλες τους και ποτέ τη γραβάτα. . . .
Δε μας αξίζει κάτι καλύτερο; Γιατί να μη μας εκπροσωπούν στη Βουλή τουλάχιστο, συμπολίτες μας ηλικίας κάτω των σαράντα, ακόμα και κάτω από τα τριάντα;  Και γιατί ποτέ στο Ελληνικό Κοινοβούλιο δε μας εκπροσώπησαν οι γυναίκες σε αριθμό, ανάλογο με τον πληθυσμό τους; Ποιος εμποδίζει άμεσα και έμμεσα τις γυναίκες και ποιες  αθέατες εξουσίες τις αποτρέπουν  να είναι υποψήφιες;
Έχουμε αξιόλογες γυναίκες επιστήμονες, επιχειρηματίες, και οι περισσότερες περιοχές της χώρας μας, ποτέ δεν έστειλαν ούτε μία στη Βουλή.

Είναι καλύτεροι οι άρρενες; Έχει κάποιος να πει τίποτα; Πάντως, ανεξάρτητα από τα παραπάνω  τα οποία πρέπει να βάλουν πολλούς σε σκέψεις, να αναφέρω και κάτι που μού άρεσε, το άκουσα κάποτε από το περιφερειακό κρατικό ραδιόφωνο Κομοτηνής.
Άκουσα λοιπόν να λέει μια κοπέλα, . .  .  
-Χαμογελάτε. . . . κάνει τους άλλους να ανησυχούν. . .  .! !
 Όμως εμείς δε θέλουμε με το χαμόγελό μας να ανησυχήσει όποιος κι’ όποιος, θέλουμε να ανησυχήσουν οι αγέλαστοι, που τους ψηφίζουμε και βολεύονται.

 Γι’ αυτό όταν τους βλέπετε, χαμογελάτε, χαμογελάτε. . .  ίσως να πάρουν το μήνυμα. . . . και χαμογελάτε επωνύμως. Όχι κρυφά. . . . χαμογελάτε να φαίνεται. . .  Γελαστούς μας υπολογίζουν περισσότερο. . . είμαστε από πάνω. . .
Ενώ όταν μας βλέπουν στενοχωρημένους και αγέλαστους, ξέρουν ότι έχουμε την ανάγκη τους και σ’ αυτή την ανάγκη μας στηρίζονται οι περισσότεροι και δικαιολογούν τη θέση τους. . .ιδίως τώρα τελευταία σε μια περίοδο που μας έχουν πείσει ότι «εμείς φταίμε για όλα. . .» αλλά υπομονή,  θα φανεί γρήγορα ότι δε φταίει «αυτός» ή «εκείνος», θα φανεί ότι φταίνε  «όλοι αυτοί».
Ξάνθη λήγοντος μηνός Σκιροφοριώνος και με όριο ανάληψης από τις Αυτόματες Ταμειακές Μηχανές, τις 60 . . .Μνες!!                     
                   Βαγγέλης Μαυροδής  vagelis_mavrodis@Yahoo.gr