Το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Καβάλας σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Αθηνών παρουσιάζει τον μονόλογο του Θεόδωρου Γρηγοριάδη «Το παρτάλι» σε σκηνοθεσία Στέλιου Κρασανάκη με τον Χρήστο Στέργιογλου.

{loadposition likebox}   {loadposition tweet}

Ο ήρωας της παράστασης, εμπνευσμένος από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Θεόδωρου Γρηγοριάδη, είναι ένα περίεργο και περιθωριακό ον. Γεννημένος λίγο πριν τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, το Παρτάλι (που σημαίνει στα τούρκικα κουρελιασμένο ρούχο) υποχρεώθηκε από τη μητέρα του να ντύνεται και να μεγαλώνει σαν κορίτσι, για να γλιτώσει από τη μανία της βουλγάρικης κατοχής. Βιώνοντας μία βαθιά κρίση ταυτότητας και φέροντας βαθιά τραύματα, μοιραία καταλήγει να ζει σε ένα περιβάλλον ηθικού ξεπεσμού, περιθωριακό και ψυχοφθόρο. Το Παρτάλι επιλέγει να μετουσιώνει την περιπετειώδη ζωή του σε θεαματική σκηνική περφόρμανς, ασκώντας έτσι τεράστια γοητεία στους ανθρώπους.

Τον ήρωα αυτόν ερμηνεύει, σε έναν προκλητικό θεατρικό μονόλογο ο Χρήστος Στέργιογλου, ένας από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς της γενιάς του. Σκηνοθετεί ο ψυχίατρος και δραματοθεραπευτής Στέλιος Κρασανάκης, που έχει και στο παρελθόν υπογράψει τη σκηνοθεσία σε παραστάσεις όπου οι ήρωες είναι πρόσωπα αποκλίνοντα, με ιδιαίτερο ψυχισμό.

Το Παρτάλι

Κείμενο : Θεόδωρος Γρηγοριάδης

Σκηνοθεσία – Επιμέλεια σκηνικού χώρου : Στέλιος Κρασανάκης

Κοστούμια : Κώστας Βεληνόπουλος

Φωτισμοί : Ελευθερία Ντεκώ

Επιμέλεια κίνησης : Αμαλία Μπένετ

Ηχητικός σχεδιασμός : Σπύρος Αραβοσιτάς

Βίντεο : Χρήστος Δήμας

Ερμηνεία : Χρήστος Στέργιογλου

Παρασκευή 6 και Σάββατο 7 Απριλίου ώρα 21.00, στο Θέατρο Αντιγόνη Βαλάκου.

Τιμές εισιτηρίων : 15 €, 10 € και 1 € (με την επίδειξη της κάρτας ανεργίας)

Για περισσότερες πληροφορίες και κρατήσεις θέσεων μπορείτε να καλείτε στα τηλέφωνα του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας 2510. 220876 – 7 ώρες γραφείου.

Το όνομα του ρόλου.. (Κρασανάκης Στέλιος)

«Ντύθηκα και σας ήλθα. Με λένε Παρτάλι. Παρτάλι στα μέρη μας λέγαμε το παλιωμένο ρούχο, το παλιόρουχο. Με ρωτήσανε πότε ξεκίνησαν όλα; Τι να τους ειπώ; Στη σκοτεινή μήτρα της μάνας μου, τους απάντησα, τη φόρεσα ανάποδα και βγήκα έξω. Που να θυμάμαι;»

Ήδη από την έναρξη του μονολόγου τίθενται τα θέματα που διατρέχουν την παράσταση, η έννοια του ρόλου, της ενδυμασίας, της μεταμφίεσης, της καταγωγής του φύλου, της παρενδυσίας, της  έμφυλης ταυτότητας, της σκηνικής αναπαράστασης,  αλλά και της μεταφοράς.

Το Παρτάλι ξεκινά από τη μήτρα της μάνας του, περνά σύνορα και εποχές, κακοποιείται και βιάζεται, μεταμορφώνεται και μεταμορφώνει και τελικά επιβιώνει, μετουσιώνοντας τα τραύματα του σε σκηνική performance. Φθάνει στο σήμερα μέσα από δρόμους αποκλεισμού, αποκλίνοντας και παρεκκλίνοντας της κεντρικής οδού. Αυτή ακριβώς η δύναμη επιβίωσης και η υβριδική του ταυτότητα καταστούν το Παρτάλι μια τόσο ιδιάζουσα προσωπικότητα, όσο και αξιαγάπητη φυσιογνωμία.

Σιγά-σιγά μέσα από τις πρόβες αγαπήσαμε όλοι μας αυτό το υβρίδιο, αυτή την drag–queen που τόσο μας θύμιζε τους νεοέλληνες που προσπάθησαν να επιβιώσουν μέσα από την υβριδοποίηση τους.

Προσωπικά έχω αδυναμία στους αποκλίνοντες ήρωες, όπως και στους αντισυμβατικούς δημιουργούς. Πιστεύω ότι η ίδια η τέχνη στις πιο δημιουργικές στιγμές της, αποτελεί μορφή απόκλισης και συχνά αιτία αποκλεισμού. Όμως τέτοιες  περιπτώσεις και καταστάσεις φαίνεται ότι αποτελούν τον πυρήνα της πρωτοπορείας και της εξέλιξης.

Μέσα από το Παρτάλι κατάφερα όχι μόνο να επανασυνδεθώ με τον χώρο της Θεσσαλονίκης και τον χρόνο της μεταπολίτευσης, αλλά και να εμβαθύνω στη μέθοδο του ρόλου, την ανάδυση του, την ονομασία του, τους υπορόλους του και τον τρόπο υπόδυσης τους. Βήμα-βήμα παρακολουθούμε πως η εσωτερική σκηνή εκφράζεται στην εξωτερική, πως ξαναγεννιέται κάποιος μέσα από την αφήγηση, πως το ον γίνεται ανθρώπινο ον, πως συγκροτείται ο εαυτός μέσα από την αναγνώριση της επιθυμίας, πως από την μελαγχολία του φύλου οδηγούμαστε στην έμφυλη ανατρεπτική πράξη, από το σκοτάδι στο φως.

«I never played with boys, I never loved the girls, I was only lonely and desperate into a sexless darkness…».

Είναι η τελευταία φράση του ανατρεπτικού μας προσκεκλημένου που πιστεύω να τον υποδεχτείτε και να τον αποδεχτείτε. Είναι ένας από εμάς.