Ήταν θυμάμαι 20 Ιουλίου 1974, ημέρα Σάββατο, 5 η ώρα το πρωί, όταν ο πάνοπλος τουρκικός στρατός, εισέβαλε στη μαρτυρική  Κύπρο μας.

Την εισβολή πιστοποιούσαν οι σειρήνες συναγερμού που ούρλιαζαν, οι δρόμοι που άρχισαν να γεμίζουν με εφέδρους που έτρεχαν να καταταγούν για να προασπίσουν τα πάτρια εδάφη. Όμως έχουν περάσει ήδη από τότε τριάντα οκτώ χρόνια σκλαβιάς και ταπείνωσης, τριάντα οκτώ χρόνια τουρκικής λαίλαπας στην μαρτυρική κατεχόμενη γη της Καρπασίας, της Κερύνειας της Μόρφου της Αμμοχώστου.

Μιας γης που εντελώς άδικα μαρτύρησε και μαρτυρεί κάτω από την μπότα του σύγχρονου ζηλευτή του Αττίλα, ο οποίος βρήκε την αιτιολογία, που χρόνια έψαχνε για να εισβάλει στο νησί, μια αληθοφανή κατά την άποψη του, που  την έδωσε στο πιάτο η Χούντα των Συνταγματαρχών με την διενέργεια του άφρονος πραξικοπήματος κατά του προέδρου Μακαρίου Γ! στις 15/7/1974. Αιτιολογία – η κατάργηση της συνταγματικής τάξης στην Κύπρο- λες και δεν ήταν αντισυνταγματική η Τουρκανταρσία που εκδηλώθηκε τον Δεκέμβριο 1963 με τις ευλογίες, την παρότρυνση, την εκπαίδευση και τον εξοπλισμό των Τουρκοκυπρίων από την ίδια την Τουρκία. Λες και δεν ήταν κατάργηση της συνταγματικής τάξης η δημιουργία τουρκοκυπριακών θυλάκων στους οποίους το κυπριακό κράτος δεν είχε έλεγχο και πρόσβαση. Λες και δεν ήταν κατάργηση της συνταγματικής τάξης και κάθε αρχής δικαίου οι βομβαρδισμοί της τουρκικής αεροπορίας στην αιματοβαμμένη Τηλλυρία και κατακαμένη από τις βόμβες ναπάλ, το 1964. Τι κάναμε όμως εμείς, αλλά πρωτίστως το κυπριακό κράτος; Συνομιλούσε επί χρόνια για να λύσει το κυπριακό πρόβλημα – όπως βάφτισαν την τουρκανταρσία- με τον εκπρόσωπο των Τουρκοκυπρίων, τον τρομοκράτη Ραούφ Ντεκτάς. Κι αυτό το Κυπριακό πρόβλημα ακόμη προσπαθούμε να το επιλύσουμε. Φθάσαμε στον άκρατο εξευτελισμό μας ως λαού, να έχουμε δεχθεί να βαφτίζονται ως κυπριακό πρόβλημα:  η  τουρκική εισβολή στο νησί μας, η παράνομη σκλαβιά και κατοχή του 35% της πατρίδας μας από τον τουρκικό στρατό, η εγκατάσταση σ’ αυτό 500.000 εποίκων, η δημιουργία ενός ψευδοκράτους, και όλα αυτά γιατί; Γιατί  είναι όρος που χρησιμοποιείται διεθνώς, αλλά και από τα Ηνωμένα Έθνη.

Μάλιστα είχε το θράσος ο Τούρκος Πρέσβης στα Ηνωμένα Έθνη να δηλώσει: ότι η Ελλάδα έκανε εισβολή στην Κύπρο και η Τουρκία με τον στρατό της, ως εγγυήτρια δύναμη βάση της Συμφωνίας της Ζυρίχης, αποκατέστησε την τάξη. Ο ίδιος ο παραβάτης, ο φονιάς, ο εγκληματίας, ο εκτελεστής, ενδύεται πλέον τον μανδύα του τιμητή των πάντων και του νομιμόφρονος κράτους και κάνει την εισβολή με απώτερο σκοπό πάντα την άλωση και τουρκοποίηση του νησιού μας. 

 Δεν παραβιάζει όλους τους συνταγματικούς νόμους και όλες τις διεθνείς συμφωνίες ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, ο κουμπάρος και φίλος μας ο Ερτογάν, όταν μπαίνει παράνομα στη Κύπρο, από κατεχόμενη είσοδο, συνοδευόμενος από έξη υπουργούς του, για να γιορτάσει με τον κατοχικό στρατό, την εισβολή και κατοχή; Που είναι όμως η δική μας αντίδραση που είναι το όχι στον εισβολέα και κατοχέα του νησιού μας; Που είναι η υποτιθέμενη περήφανη και δίκαιη πολιτική μας; Που είναι το ΟΧΙ του προέδρου Παπαδόπουλου στο Σχέδιο Ανάν, το κατάπτυστο σχέδιο, διάλυσης του νησιού μας, το οποίο δυστυχώς πολλοί πολιτικοί που κυβέρνησαν ή επιδιώκουν να κυβερνήσουν ακόμη τόσο την Ελλάδα, όσο και την  Κύπρο ήταν υπέρμαχοι του; Φθάσαμε σήμερα να συζητούμε με τον εισβολέα, τον κατοχέα, τον βιαστή του τόπου μας, το πόση γη θα επιστραφεί, το πόσοι Ελληνοκύπριοι θα γυρίσουν στην κατεχόμενη πατρώα γη, υπό τουρκική διοίκηση και χωρίς τα παγκοσμίως αναγνωρισμένα βέβαια στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα τους, το πόσοι κουβαλητοί έποικοι θα παραμείνουν στο νησί, φθάνοντας στο έσχατο σημείο εξευτελισμού να συζητάμε για εκ περιτροπής προεδρία. Η κατάντια μας δεν αρμόζει στο όνομα και την ιστορία μας. Που είναι επιτέλους οι Έλληνες; Που είναι η περηφάνια μας; Που είναι ο αυτοσεβασμός μας; Γιατί μην μου πείτε ότι υπάρχει αυτοσεβασμός όταν εσύ ο ίδιος με την δική σου θέληση, συνειδητά γίνεσαι πλέον σκλάβος και υποχείριο του άλλου.

Θα έχουμε την δύναμη και το σθένος κάποτε να σταθούμε μπροστά σ’ αυτά όλα τα ηρωικά παλικάρια που θυσιάστηκαν στο αλώνι της τιμής και της δόξας; Θα έχουμε το κουράγιο να σηκώσουμε τα βλέμματα μας και ν’ αντικρύσουμε τα δικά τους; Θα έχουμε το κουράγιο ν’ αντικρύσουμε αυτούς όλους που πότισαν χιλιετίες με ελληνικό αίμα την γη της Κύπρου, για να την κρατήσουν ελεύθερη από τους δεκάδες εισβολείς; Ας θυμηθούμε αυτό το ηρωικό παλικάρι που αν και δεκαοκτώ χρονών, έδωσε το μεγαλύτερο μάθημα στον Τούρκο εισβολέα και ηθοποιό Αττίλα Ολκάνς, όταν τον έφτυσε κατάμουτρα όταν του ζήτησε να ατιμάσει το σύμβολο της πίστης του, τον σταυρό του, γνωρίζοντας πολύ καλά, ότι ο σύγχρονος αιμοβόρος Αττίλας θα τον εκτελούσε εν ψυχρώ κι ας ήταν δεμένος, ως αιχμάλωτος πολέμου. Ας διδαχθούμε λοιπόν κι εμείς σήμερα απ’ αυτό το αγνό παλικάρι μας κι ας αγωνιστούμε για την λευτεριά και επανένωση το τόπου μας, όπου το κράτος μας θα λειτουργεί με πλήρεις δημοκρατικές διαδικασίες. 

Ελένη Χατζηγεωργίου

Εκτοπισθείσα από Κάτω Ζώδια Κύπρου