(Η Γλώσσα που επιμένει , η Γλώσσα που ακόμα αντιστέκεται . . .)

-Chigliade zze chronu apissu

Perannonda ti thalassa

Irtasi appoten pera

Ta papudia dicama . . .

Χίλια και παραπάνω χρόνια πίσω,

Περνώντας τη θάλασσα,

Ήρθαν από πέρα (μακριά, από άλλη γη)

Οι παππούδες οι δικοί μας . . .

(Παλιό τραγούδι των Ελληνοφώνων της Κάτω Ιταλίας).

Χωρίς σχόλια, μονάχα με ένα Μεγάλο θαυμαστικό για κείνο το
«Perannonda» που κράτησε τα δύο Νί για νάναι τραγουδιστό και
λικνιστικό όπως τα κύματα αλλά συγχρόνως και παραπονιάρικο για το
χιλιόχρονο και παραπάνω ( zze . . . !!!) χωρισμό, έναν χωρισμό από μια
πατρίδα κι’ έναν συγκεκριμένο τόπο που δε θυμάται πλέον κανείς, μια
πατρίδα απ’ όπου «ήρτασι τα δικά μας παπούδια . . .» που «ήρτασι»
αλλά ύστερα από χίλια και παραπάνω χρόνια « τα παπούδια μας»
δεν έγιναν αόριστα « πρόγονοι» αλλά παραμένουν «δικά μας»,
παραμένουν «οι δικοί μας παππούδες» οι οποίοι «φύτεψαν» και
άφησαν μια γλώσσα που επιμένει και αντιστέκεται, και που ίσως
θα εκφράζει ακόμα για «Chigliade zze chronu» τη νοσταλγία της
ψυχής «μας» για έναν τόπο «pera appoten thalassa. . . .»

Βαγγέλης Μαυροδής.

Mavrodis.blogspot.com