Ο δημόσιος λόγος των τελευταίων ημερών έχει εισέλθει εκ νέου στην ίδια κοινότοπη επικοινωνιακή φούσκα στην οποία κινείται μετά από κάθε σύνοδο κορυφής και πριν από καθε νέο πακέτο μέτρων: αδιέξοδα μέτρα για το λαό και ανέξοδη συμπάθεια από τους έξω, ενώ η ευρωπαϊκή κρίση μένει αναπάντητη και βαθαίνει.

Η κοινωνία ετοιμάζεται για το πιο σκληρό μνημονιακό πακέτο μέτρων- μέχρι το επόμενο- και το μόνο που εισπράττει είναι αδιάφορες επί της ουσίας δηλώσεις ψεύτικης συμπόνοιας. Παράλληλα, η Ευρωζώνη δεν προσφέρει καμιά προοπτική εξόδου από την κρίση μέχρι σήμερα για τους λαούς της, ενώ μάλιστα στην τελευταία σύνοδο κορυφής έκανε βήματα προς τα πίσω σε σχέση με την προηγούμενη σύνοδο.

Σε αυτό το πλαίσιο η ξένη “υψηλή” πατρωνεία και το εγχώριο κατεστημένο προωθούν στο πολιτικό εποικοδόμημα δομικούς μετασχηματισμούς, προκειμένου να διασφαλίσουν την περαιτέρω κυριαρχία τους. Κινούνται γρήγορα για τέσσερις λόγους:

Πρώτον, διότι ξέρουν καλά ότι η κρίση θα εξακολουθήσει να βαθαίνει. Δεύτερον, διότι φοβούνται την πιθανότητα να ωριμάσει η λαϊκή ριζοσπαστικοποίηση. Τρίτον, γιατί τα αποτελέσματα της 6ης Μάη έδειξαν ότι οι συστημικοί σχεδιασμοί επί χάρτου συχνά πέφτουν στο κενό. Και τέταρτον επειδή οι πολιτικές εφεδρείες του κατεστημένου καίγονται εξαιρετικά γρήγορα, όπως καταδεικνύουν οι περιπτώσεις Βενιζέλου, Μπακογιάννη και άλλων δεξιών, συστημικών στελεχών που διαβιούσαν σε διάφορα κόμματα.

Η προσπάθεια λοιπόν από πλευράς των δυνάμεων του παρασιτικού κατεστημένου είναι να πετύχουν γρήγορα μια σχετική σταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος, ώστε να επιβάλλουν τις πολιτικές περαιτέρω φτωχοποίησης, ξεπουλήματος και υποτέλειας. Οι διενεργούμενες κινήσεις κατατείνουν προς τη διαμόρφωση ενός πολιτικού συστήματος που θα αποτελείται από μια ενωμένη δεξιά, τον ενιχυμένο ναζιστικό μπαμπούλα και από μια ευνουχισμένη, είτε λόγω ενσωμάτωσης, είτε λόγω συμπίεσης της απήχησής της και κατακερματισμένη αριστερά.

Οι διεργασίες προς την πρώτη κατεύθυνση, της συγκρότησης ενωμένης δεξιάς, μετεμφυλιακού τύπου είναι παραπάνω από προφανείς. Η παρηκμασμένη Νέα Δημοκρατία που κυριαρχείται απόλυτα από νεοφιλελεύθερα στελέχη, μαζί με δεξιά και επίσης νεοφιλελεύθερα στελέχη από το -φερόμενο πια ως- ΠΑΣΟΚ και την ποδηγετούμενη ΔΗΜΑΡ απεργάζονται σχέδια νέου δεξιού κόμματος, καταρχήν με το Σαμαρά ως επικεφαλής και αργότερα, όταν θα έχει αναλωθεί πλήρως η επιρροή του, με κάποιον άλλον. Θα πρόκειται για μια γνήσια επιστροφή στην μετεμφυλιακή εθνικοφροσύνη με πολύ από θατσερικό νεοφιλελευθερισμό και φυσικά με εδραίωση του παρασιτισμού και του μεταπρατισμού μέσω των επιλεκτικών σχέσεων του επιχειρηματικού και του πολιτικού κατεστημένου, όπου το το δεύτερο θα ποδηγετείται πλήρως από το πρώτο.

Προκειμένου να υλοποιηθεί το σχέδιο για την ενωμένη δεξιά υπήρχαν και υπάρχουν ορισμένες προϋποθέσεις.

Η πρώτη ήταν ο απόλυτος έλεγχος- γι’ αυτό και η συρρίκνωση– ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Στο μεν ΠΑΣΟΚ επετεύχθη με την εκκαθάριση της αριστερής του πτέρυγας αρχικά από τον Παπανδρέου μετά το 2009, ακολούθως της προσχώρησής του στη μνημονιακή στρατηγική και έπειτα με την πραξικοπηματική επιβολή Βενιζέλου. Στη ΝΔ επετεύχθη με την εκκαθάριση της λαϊκοδεξιάς πτέρυγάς της- όχι ότι η τελευταία βέβαια θα μπορύσε να προβάλλει στέρεα αντίσταση- και με την πλήρη πρόσδεση Σαμαρά στον παρασιτισμό, προκειμένου να γίνει πρωθυπουργός.

Η δεύτερη προϋπόθεση είναι η κατάπνιξη κάθε ουσιαστικής λαϊκής αντίδρασης. Δε μιλούμε δηλαδή για κάποιες επιμέρους “εκρήξεις” ή για επιφανειακές αναλύσεις της κρίσης στη βάση εθνικιστικών τσιτάτων που επιφέρουν σύγχυση και οι οποίες εύκολα είναι διαχειρίσιμες αλλά για την κατάπνιξη κάθε ουσιαστικής αμφισβήτησης του πυρήνα του συστήματος, των σχέσεων παραγωγής και των δυνάμεων που προκάλεσαν την καπιταλιστική κρίση.

Η τρίτη προϋπόθεση είναι η ενίσχυση της χρυσής αυγής. Οι διαρκείς – άτιμες και άνανδρες- προκλήσεις από μέρους των ναζί εγκληματιών δεν είναι τυχαίες. Δε γίνονται επίσης μόνο επειδή οι χρυσαυγίτες θεωρούν ότι έτσι προσελκύουν ψήφους. Γίνονται γιατί επιπρόσθετα επιδιώκουν σε συνεννόηση με το κατεστημένο να απλώσουν ένα βαρύ πέπλο φόβου στην ελληνική κοινωνία και να τη διχάσουν. Με το φόβο επιδιώκουν αφενός να χτυπήσουν τις αντισυστημικές δυνάμεις που ως επί το πλείστον είναι αριστερές, λόγω αντικαπιταλιστικού προσανατολισμού, αφετέρου να δημιουργήσουν σε εκτεταμένα μεοσαστικά και μικροαστικά στρώματα ένα “χρήσιμο” μπαμπούλα: σύντομα το ίδιο το σύστημα που πριμοδοτεί τη χρυσή αυγή θα θέσει το δίλημμα Σαμαράς- ή όποιος άλλος είναι στη θέση του- ή τανκς- δηλαδή χρυσή αυγή.

Παράλληλα και εφόσον το βάθεμα της κρίσης ακυρώσει το σχέδιο την προοπτική συγκρότησης ενωμένης δεξιάς θα γιγαντωθούν οι δυνάμεις του αστικού κόσμου και του επιχειρηματικού κόσμου που θα επενδύσουν πολιτικά- και οικονομικά- στη χρυσή αυγή ως σταθεροποιητή του συστήματος. Όπως και στο παρελθόν έτσι και τώρα, οι ναζιστές αποτελούν τα πιο σκληρά μαντρόσκυλα του συστήματος καταπίεσης του λαού. Πίσω από μια δήθεν αντισυστημική προαπγάνδα δε βρίσκεται παρά η απόλυτη ταύτιση με τις πλέον αντιδραστικές μερίδες του κεφαλαίου. Στην προοπτική πανευρωπαϊκής και εγχώριας ραγδαίας επειδείνωσης της κρίσης, ο αστικός καθωσπρεπισμός θα δώσει τη θέση του στο σφιχταγκάλιασμα με τους ναζί.

Η τελευταία προϋπόθεση είναι ο ευνουχισμός και ο κατακερματισμός της αριστεράς. Ο ένας τρόπος είναι η “επένδυση” στις χρόνιες αδυναμίες της αριστεράς. Θα πριμοδοτηθούν από τα ΜΜΕ και από άλλους μηχανισμούς του κατεστημένου τα πλέον συντηρητικά, σεχταριστικά, ελιτίστικα και γραφειοκρατικά στοιχεία της. Οι στόχοι είναι να ακυρωθεί η προοπτική ενός μεγάλου, ενιαίου μετώπου να μη δοθεί η μάχη για άλλη πολιτική εξόδου από την κρίση και να μην τεθούν οι βάσεις για εναλλακτικό μοντέλο οικονομικής και κοινωνικής δόμησης μετά την κρίση. Ο στόχος είναι η αριστερά να εμφανιστεί ως πρόσκαιρη αναγκαστική επιλογή ενός βουβού και διστακτικούτμήματος του λαού που θα έχει συμπεριφορά εκκρεμμούς και επομένως είτε να μην κυβερνήσει, είτε να αποτελέσει κυβερνητική παρένθεση, εφόσον δεν ενσωματωθεί πλήρως από το κατεστημένο. Θέλουν να ευνουχίσουν την αριστερά αποκόβοντάς την από το λαϊκό κίνημα ή και ακόμα από τη δυνατότητα συγκρότησης τέτοιου κινήματος.

Στη βάση αυτού του σχεδιασμού θα προωθήσουν την ενσωμάτωσή της. Θα προσπαθήσουν να διασφαλίσουν δηλαδή ότι αν η αριστερά έλθει ποτέ στην κυβέρνηση θα έχει τέτοιες πολιτικές και οργανωτικές ανεπάρκειες ώστε να είναι ξεδοντιασμένη και ανώδυνη. Τόσο, όσο αποδείχθηκε το ΠΑΣΟΚ του 2009. Θα επιδιώξουν επιπλέον τη διαιώνιση του κατακερματισμού της. Το κατεστημένο θέλει την αριστερά παρούσα, ωστόσο στο πλαίσιο είτε του πλήρους ελέγχου του πολιτικού συστήματος άρα και αυτής είτε/ και των χυδαίων συμψηφισμών ώστε η ενωμένη δεξιά να φαντάζει ως η μόνη λύση.

Οι διεργασίες αυτές, όπως και η προθυμία τόσων στελεχών πολιτικά χρεωκοπημένων να στοιχισθούν πίσω από το εγχείρημα της ενωμένης δεξιάς προδίδουν το άγχος και το φόβο του κατεστημένου. Πρέπει τώρα οι παραπάνω σχεδιασμοί να ακυρωθούν πριν οι δυνάμεις του παρασιτισμού βάλουν για τα καλά στο χέρι ή και στο γύψο το λαό και τη χώρα.

Από το TVXS.GR